Onze favoriete Limburgse sons El Yunque bestaan niet meer. Toch niet meer in de vorm die we een paar jaar geleden leerden kennen op het zeer fijne Absolutely Free Festival in Genk. Als de eerste de beste Genghis Khan veroverden ze toen ons muzikale hart. Instant waren we fan van deze muzikale, schizofrene splinterbom.
We vragen ons trouwens af of het daar was dat één van de leden onzin debiteerde zoals ‘Zijt gij Elvis Presley?’ of ‘Hoptan, Woptan Babylon’. Ja, ogenschijnlijke onzin in de teksten zijn een handelsmerk –en zeker live– van deze muzikaal vruchtbare zwijnen. Ogenschijnlijke onzin want wij horen ook op deze nieuwe plaat een humoristische spiegel van een dolgedraaide maatschappij.
Maar de vorm waarin ze toen voor het voetlicht traden bestaat dus niet meer. Dat geven ze toch mee in het manifest dat ze schreven bij deze nieuwe muzikale uiting. El Yunque is geen band meer, het is nu een collectief. Dat verkondigen ze parmantig. En in dat collectief krijgen ook andere mensen een plek.
Zo komt Fenne Kuppens (Whispering Sons en één van de drijvende krachten achter het Sentimental label) meezingen op één van de nummers. Ook andere leden van dit performant collectief voegen hun steentje toe. Het resultaat is als een muzikale grot van Ali Baba. Telkens opnieuw is er een ontdekking te doen.
El Yunque in de vroegere vorm was al één van onze favoriete Belgische bands van de laatste jaren. Deze performance is een tour de force die ons groen van jaloezie doet uitslaan. Durven we te zeggen dat deze performance even overrompelend is als de Landing in Normandië? Die vergelijking is misschien te vergezocht.
Maar in hun manifest vroegen ze wel om een aantal woorden en beschrijvingen te vermelden in een recensie van deze plaat. En dat is hiermee wel gelukt. Alleen die 50 Hz kregen we niet in deze recensie gesmokkeld. Of toch.