Bert Dockx moet oppassen of hij steekt Antwerps schepen Koen Kennis voorbij als cumulkampioen. Dockx’ projecten Flying Horseman en Dans Dans zijn ondertussen genoegzaam bekend en verder is hij op zijn ééntje het Nederlandstalige Strand. Onlangs stelde hij bovendien het zeskoppige jazzensemble Ottla voor aan het publiek. Aan dat toch al indrukwekkende rijtje voegt hij nu een plaat toe onder eigen naam.
Dockx speelt al een poos soloconcerten met covermateriaal, en ‘Transit’ is daar de weerslag van. Dockx kiest daarbij niet voor obscure songs, maar resoluut voor absolute klassiekers -stuk voor stuk songs die een béétje melomaan van voor naar achter kan dromen. Dat is een risico -ga het gevecht maar aan met Nina Simones versie van ‘Sinnerman’- maar Dockx komt er goed mee weg.
Alle songs worden op akoestische gitaar gebracht, hier en daar georneerd met effecten en loops. Opener ‘Albatross’ drijft op een traag stompende baslijn, en kleurt een paar tinten donkerder dan Fleetwood Macs dromerige origineel. Gaandeweg haalt Dockx een slide boven en wordt het spel dreigend-percussief. De obscuurste song in de selectie is Townes Van Zandts ‘Rake’, dat door Dockx van een ontwrichtende finale voorzien wordt, met behulp van een looppedaal en wat effecten.
Dockx was niet tevreden over de versie van ‘Shadowplay’ (Joy Division) die hij ooit met Flying Horseman opnam, en dus herneemt hij het nummer hier in een een heerlijke fingerpicking versie die nog eens laat zien wat voor een begenadigde songwriters Ian Curtis en co waren. Tom Waits‘ ‘Yesterday Is Here’ kreeg eerder al een Dans Dans behandeling, maar dit keer maakt Dockx er een countryblues van, compleet met Marc Ribot-gitaarsolo. De koortsige versie van Bruce Springsteens ‘I’m On Fire’ krijgt een onheilszwangere finale, met een door merg en been snijdende slidegitaar.
Het reeds genoemde ‘Sinnerman’ illustreert hoe belangrijk vast producer Koen Gisen is geworden: met een paar simpele, dub-achtige ingrepen heft hij de gedreven vertolking naar psychedelische hoogten.