Toen we Silent Servant, nom de guerre van Juan Mendez, leerde kennen, was hij onderdeel van Sandwell District, het inmiddels legendarische techno-collectief dat tussen 2002 en 2011 furore maakte met donkere, kale techno. In 2012 bracht Mendez Silent Servants eerste soloalbum uit, ‘Negative Fascination’, dat verscheen op Hospital Productions, het label van Dominick Fernow (Prurient, Vatican Shadow). Op die plaat waren de eerste tekenen van een heroriëntatie naar postpunk hoorbaar, meer specifiek industrial (een genre waar Sandwell District trouwens ook al uit putte).
Die beweging van minimal techno naar het grauwe geluid van de vervallen Engelse binnensteden anno vroege jaren 1980 bereikt een nieuwe climax op ‘Shadows Of Death And Desire’. De drummachines zijn lomp, de synthesizers noisy en de stemmen baden in galm. Eerder reserveerde Mendez het alias Sterile Hand voor deze stijl, maar het verschil met Silent Servant is met deze nieuwe plaat tot vrijwel niets geslonken. Mendez is niet alleen in zijn body music-atavisme: de aanbevelingen in de mailings van menig dance-store staan bol van de referenties aan EBM, bij hippe acts als Tzusing, JASSS en Mendez’ protegé Phase Fatale, om er een paar te noemen.
Daar hebben we in principe geen enkel bezwaar tegen, verstokte Front 242-fans die we zijn, maar wat ons wel opvalt, bijvoorbeeld aan Phase Fatale, is dat het vaak wel heel nadrukkelijk leunt op alleen een overstuurde sequencer-riedel van een paar noten in de stijl van Nitzer Ebb –iets wat ook geldt voor veel op ‘Shadows Of Death And Desire’. Op de andere nummers neigt Mendez naar shoegaze, zeker op het slotnummer, waarop we de stem van Camella Lobo (Tropic Of Cancer) door de mist horen galmen. Niet erg oorspronkelijk dus, wat, ook gelet op een speelduur van nog geen half uur, deze plaat een beetje mager maakt.