Nog niet zo lang geleden verscheen ‘Pipe Dreams’, het eerste album van Mary Jane Leach in bijna twintig jaar. De opnamen stammen nog uit de jaren 1980. Leach, componiste en basklarinettiste, werd bekend doordat ze het werk van Julius Eastman aan de vergetelheid ontrukte, eerst met een 3-cd set en daarna met een uiterst leesbare biografie. Die publicaties hebben het zicht op haar eigen werk ontnomen. Toch is ze altijd blijven componeren.
Haar nieuwste plaat ‘(F)lute Songs’ bevat twee oude werken van haar en twee die ze veel korter geleden schreef, uitgevoerd door fluitist Manuel Zurria. In de twee recente stukken belijdt ze haar liefde voor muziek uit de renaissance, in dit geval luitcomposities van John Dowland.
De man ging hartstochtelijk mee in de rage van melancholie die in zijn tijd door het Engelse hof waaide. Veel van zijn songs verwijzen in hun titel naar tranen die over wangen biggelen. Ook een werk als ‘Semper Dowland, Semper Dolens’ doet niet bepaald denken aan een luchthartige geest. Leach heeft wel de noten van Dowland gevangen, maar de droeve geest uit de fles gelaten.
Ze heeft Zurria fluiten laten stapelen tot een zacht zoemend orgelgeluid, dat weldadig afstandelijk aandoet. De melodie van Dowland heeft ze verweven in dromerig deinende akkoorden, die eerder ontleend lijken aan minimal music dan aan wat vier eeuwen terug hoge mode was. Ook de twee stukken waar Dowland niet model voor gestaan heeft, hebben een kwaliteit die wonderwel aansluit op ‘Pipe Dreams’. De oplage is beperkt. Doe je oren eens een plezier en balsem ze met deze fluiten.