De Kortrijkse Definitivos bestaan veertig jaar en zijn de laatste tijd actiever dan ooit. Ze willen deze verjaardag dan ook graag met alle geïnteresseerden delen en waar anders kunnen ze dat beter doen dan in het Kortrijkse Tranzit, het plaatselijke jeugdcentrum bij uitstek.
Dat jongere is uiteraard relatief. Heel wat vijftigers en zestigers natuurlijk, we noemden de avond vooraf smalend ouwezakkenrock voor ouwe zakken (we zijn het ook zelf), maar ook opvallend veel jonge mensen, en dat hadden we niet verwacht.
We vreesden vooraf dat dit voor ons een moeilijke avond zou worden om een verslag over te schrijven. En daar hebben we onze redenen voor. Peter Coppens, sinds jaar en dag de gitarist van Definitivos, kennen we bijna zo lang als de band bestaat. Hij zat een jaar hoger in het secundair en is altijd een aimabele kerel gebleven. Zanger Lucien Callewaert kennen we iets minder lang, al is kennen een groot woord. Zijn geheugen laat hem tegenwoordig nogal eens in de steek.
Een opmerking bij een stukje dat we schreven over de show van ID!OTS en Ugly Papas van vorig jaar in De Kreun (die we tot jolijt van frontman Luc Dufourmont met een grote dosis humor afbraken), dat we eigenlijk alleen maar geschikt zijn om over vinkenzettingen te schrijven, hadden we zelf wél onthouden. Niet dat hij dat zelf nog weet, daar niet van.
Een stok van één meter
Initieel hadden we ons voorgenomen om, mochten we ooit nog eens een show van Definitivos bijwonen (in een ver verleden deden we dat frequent en genoten steevast), het alleen over vinkenzettingen zouden hebben. Edoch, we zijn niet rancuneus. Wat we echter niet konden laten was het idee van één van de Pit’s medewerkers (dé Maxime Opsomer) uitvoeren: streepjes zetten op een vinkenzettingstok.
Onze meegekomen fotograaf bezorgde ons een houten stok van exact een meter, een roze (bewuste keuze uiteraard) krijt kon dienen om streepjes te zetten. Al moesten we goed zorgen voor ons eerder groot uitgevallen stuk krijt. Een aanwezige dame vond het precies haar maat. Als vibrator dan. Om maar te zeggen dat heel wat mensen de humor, de onzin, het surrealisme, van de vinkenzettingstok en het krijtje hilarisch vonden.
Over The Kids hadden we ook zo onze twijfels. Als zestienjarige blies de band ons omver in één of andere plaatselijke feesttent. Toen we ze tientallen jaren later zagen op een editie van Sonic City, vonden we ze compleet ruk. Maar eigenlijk mogen we dat niet schrijven, want de eega van gitarist Luc Van De Poel is een vaste Pitsgangster. Net als de lieve man zelf trouwens. Ze vond, merchdame van The Kids zijnde, een streepje zetten op de stok wel uitermate plezant.
Red Zebra heeft ook al een vijfde leven gevonden, treedt veel op en krijgt meestal heel positieve kritiek. Of ligt dat aan hun vele vrienden? Geen idee, maar zanger Peter Slabbynck heeft wel een plaat voor ons gevonden (waarvoor goddelijke dank) die we al een kwart eeuw zochten (de plaat werd ooit uit onze persoonlijke collectie ontvreemd). Tja, dan houdt een mens zijn manieren en wikt en weegt zijn woorden. Of zijn krijtstreepjes.
Bewijslast
Het was aan hen allen om te bewijzen wat ze (nog) in hun mars hebben. We hoorden van velen dat Red Zebra tegenwoordig behoorlijk in vorm is, dat The Kids, ondanks het feit dat ze nooit repeteren, zich altijd volledig smijten en zelfs een nieuw nummer hebben (geschreven door wie anders dan Ludo Mariman) en Definitivos, dat zou een thuismatch moeten zijn natuurlijk (al kan dat voetbal ons gestolen worden).
Bij het binnenkomen van de zaal werd bewaarheid wat we al vreesden. Het geluid van de plaatjes die Dirk Descamps, ja, die van ID!OTS, Two Russian Cowboys en nog een hele rist andere bands, was abominabel. Dat was ook zo tijdens de set van Definitivos en in iets mindere mate bij The Kids. Hoe het kwam dat het geluid bij Red Zebra wel goed zat, is ons een raadsel.
De bands daarop afrekenen doen we natuurlijk niet. Alle drie hebben een aantal klassiekers en een stel nummers die we persoonlijk heel wat minder vinden. Dat losten alle drie de bands op door er volledig voor te gaan, zonder uitzondering. Het siert elk van de bandleden dat ze op hun gezegende leeftijd een tomeloze energie tentoon wisten te spreiden. Daardoor alleen al was dit een geslaagde avond.
Een pixel = Een rimpel
De bandleden van Callewaert hadden ervoor gezorgd dat hij relatief nuchter aan het concert kon beginnen. Wat hij uitkraamt tussen de nummers door, geen idee, maar dat deed er niet toe. Met een paspopbeen vol bier in de hand deed hij zijn uiterste best om niet om te vallen, mee te bewegen op de muziek en de maat die zijn kompanen neerzetten, bij te houden.
Coppens toonde, zoals steeds, dat hij een begenadigd gitarist is en eigenlijk de muzikale spil van de band, benijde wie het wil. Een paar covers moesten de set opsieren, een beetje vreemd toch voor een band die vier decennia bestaat en niet genoeg eigen nummers heeft om een set op te bouwen. Al is dat kritiek van een ouwe zak die de originelen kent. De Magazine-cover bleek bovendien een keerpunt. Waar de show eerst eerder verveelde, vond de band plots zijn drive (‘Take Over’) en werd het alsnog goed.
Idolatrie voor deze band, zoals een deel van het publiek dat wel doet, daar doen we niet aan. Genieten daarentegen van een stel goeie nummers, dat wel. De TC Matic van den Aldi hoorden we iemand zeggen. Zo ver gaan wij het niet drijven. Het concert was een waardige viering van een band die 40 kaarsjes mag uitblazen. Of Callewaert’s longen volgend jaar zestig kaarsjes zullen aankunnen (weer iets te vieren), is een ander paar mouwen.
Die bananen toch
Red Zebra begon, kwam en overwon. Mede door het prima geluid en het enthousiasme wist de band iedereen mee te zuigen in zijn soms hilarisch aandoende trip.
Enkelingen vonden de nummers allemaal heel erg hetzelfde klinken, er is zeker iets van aan, maar door het heel goede geluid en de strapatsen van Slabbynck vond de meerderheid dat absoluut niet erg. Wij ook niet. Tot onze verwondering kenden we meer dan de helft van de nummers nog gewoon uit het hoofd. Kijk, dat hadden we van onszelf ook niet verwacht. Zelf dan ook maar een roze streepje gezet.
Bloody Belgium
The Kids zijn een instituut, ook in vele buitenlanden. Hun platen doen hoge prijzen op verkoopsites en het zijn nummers uit die begindagen die de set, zoals gewoonlijk, kleuren. Repeteren doen ze niet, ‘There Will Be No Next Time’ werd gespeeld, want in Belgenland (elders spelen ze die nooit, vertelde ons een ingewijde).
In tegenstelling tot enkele jaren geleden wist het kwartet ons deze keer wel te overtuigen. Ligt het aan de zaal of het publiek, geen idee. Het leek echter wel alsof Ludo Mariman en zijn trawanten hun jeugd hadden hervonden. Het speelplezier droop bijna letterlijk van het podium. Dan moet een mens wel een groot kniesoor zijn om deze show slecht te vinden. Dus ja, waar we er eerst een beetje tegenop zagen en vooral een paar mensen een plezier wilden doen met onze aanwezigheid om een stukje te schrijven, hebben we ons uiteindelijk heel goed geamuseerd, ondanks het veelal slechte geluid.
Jarige
En onze stok? Daarmee hebben we heel wat mensen aan het lachen gemaakt (onze rode neuzen daad), waarvan een aantal met veel plezier vereeuwigd wilde worden tijdens het zetten van een roze krijtstreepje met de vibrator-lookalike. Ze hebben meteen een aandenken voor hun kleinkinderen. We wilden de jarige de stok en het krijtje overhandigen, maar daar waren we te laat mee. Het paspopbeen bleek een onuitputtelijke bierbron te zijn geweest met alle gevolgen van dien. Een andere keer dan maar.
Gezien: Definitivos, Red Zebra, The Kids – Tranzit, Kortrijk – 29 november 2019
Tekst en roze krijt: Patrick Bruneel
Foto’s en vinkenzettingstok: Patsker Omaer Beguin