Eerst verschool hij zich achter de band Yuck, die degelijke maar weinig beklijvende indierock bracht. Daarna was er Hebronix. Solo en nog iets te weinig eigenheid. Haast geruisloos verdween de man achter die aliassen in de plooien. Daniel Blumberg wierp zich dan maar op zijn visuele uitlaatklep, tekenen. Niet zonder succes trouwens. Maar het muzikale bloed bleef borrelen en moest een uitweg vinden. In die zoektocht kwam hij terecht in de omgeving van het Londense Café OTO. Een plek waar experiment en improvisatie hoogtij vieren. Langzaam kreeg zijn nieuwe muzikale lijn vorm. Zelf ging hij vaak achter de piano zitten en daarnaast betrok hij violist Billy Steiger en bassist Tom Wheatley bij zijn zoektocht. Toen ze drummer Jim White (Dirty Three, Xylouris White) bij deze zoektocht betrokken begon de muzikale chaos in zijn hoofd een beetje op te klaren. Net toen ging het in zijn persoonlijk leven helemaal fout. Een lange relatie ging helemaal verkeerd en hij belandde als gevolg daarvan en nog een boel andere persoonlijke problemen in de psychiatrie. Het was onder andere de muzikale connectie met die andere drie muzikanten die hem hielp om deze plaat te maken. Een plaat die genadeloos eerlijk en openhartig is. Pijn, donkere gedachten, verlies, vechten tegen zwartgalligheid. Niet alleen in zijn teksten, maar ook muzikaal kerven Daniel Blumberg en zijn muzikale vrienden diepe sporen in de ziel. De intensiteit is haast ondraaglijk. Dit bloedeerlijke muzikale statement is eindejaarsmateriaal. En volkomen terecht.