De Fridman Gallery in New York is een kunstencentrum dat zich in de eerste plaats op de visual arts richt, maar ook ruimte biedt aan muziek en andere kunstvormen. Waarschijnlijk een plek waar Stephen Vitiello en Taylor Deupree zich als een vis in het water voelen, want beiden zijn naast hun werk als muzikant actief in fotografie, graphic design en andere grafische disciplines. Ook maken ze allebei al jaren het soort muziek die meer geschikt is voor een galerie dan de gemiddelde concertzaal: subtiel, ingetogen, bestudeerd, soms overhellend naar geluidskunst. Het duo speelt dan ook regelmatig in de Fridman Gallery, en tijdens een concert in 2018 viel het ze op hoe het publiek tijdens hun optreden in een ‘verstilde en dromerige staat’ belandde. Die set van een kleine twintig minuten siert de a-kant van ‘Fridman Variations’. Een zachtmoedig geïmproviseerd spel van gitaar, modulaire synth en tape-loops, langzaam drijvend, overlappend, uitdijend. Vrij van vorm, maar bijeen gehouden door de schuivende herhaling van de loops, en met genoeg onverwachte geluiden uit de gitaar om er iets van spanning in te houden. Die onregelmatigheden zijn op de eerste van de twee bewerkte versies op de b-kant gladgestreken, waardoor zacht pulserende ambient ontstaat zoals we die van Deupree kennen. De tweede versie heeft een interessant middenstuk waarin de plug-ins een eigen opvatting lijken te ontwikkelen over hoe ambient hoort te klinken, waarna ze weer met een benevelende ambient-deken worden toegedekt. Corey Fuller is vooral bekend van Illuha, het duo dat hij vormt met Tomoyoshi Date. Hun lange ambientcomposities klinken vaak erg los en geïmproviseerd, maar Fuller’s nieuwe soloplaat is veel meer gefocust. De zwaartepunten van de plaat zijn twee lange nummers, waarvan het eerste, ‘Seiche’, zich op zeer fraaie wijze ontwikkelt van een paar zoekende bastonen, via Fuller’s stem, af en aan waaiende noise-akkoorden, naar een moody arpeggio, en verder, naar gelaagde drones en synthtonen. In de twee relatief korte nummers die daar op volgen horen we Fuller op zijn meest filmisch – een treurige pianomelodie, begeleid door een zacht ruisende synth – en vervolgens een beetje zoals Fennesz, met gemoduleerde ruis en basnoten als ondergrond voor de piano. De tweede lange track is veel minder dramatisch: lange, dromerige ambient, met verdwaalde pianonoten. Op de voorlaatste paart Fuller zachte zang aan warme synthesizer voor een berustende hymne, om vervolgens af te sluiten met opnieuw een nummer waarin een voorzichtige pianopartij centraal staat, omgeven door omgevingsgeluiden en een paar verre synthtonen. Mooie ambient, met een gezonde dosis pathos.