Een pittig voorjaar vraagt om zo nu en wat donkere, melancholisch getinte liedjes. Daar zorgt Luis Francesco Arena voor op het nieuwe album ‘High Five’. Al hadden we het op alle vlakken fout toen de cd begon te draaien. De donkere en diepe vrouwenstem blijkt afkomstig van een heerschap en de singersongwriter blijkt een band te zijn. Met zijn drieën zijn ze nu, als we het goed hebben. Nicolas Cueille (Room 204, Seal Of Quality, Pyjamarama) heeft het oorspronkelijke duo vervoegd. Misschien daarom dat de band, na een winterslaap van vijf jaar na de release van voorganger ‘Stars And Stones’, een fris elan heeft hervonden. Dat en de ontdekking van de Bass VI basgitaar, die ze als leidraad voor ‘High Five’ hebben gebruikt. Hoe meer liedjes we horen, hoe minder we aan die initiële vrouwenstem moeten denken. Het is een mannetje, dat is duidelijk. Minder verfrissend, minder intrigerend, minder mysterieus dan in openingsnummer ‘Gillian’, samen met ‘Colorblind’ met zijn Young Marble Giants drumtikje, het mooiste nummer van de plaat. De rest is gewoon oerdegelijke indie met een traan en een tuit. Soberder en uitgepuurder dan de modale popplaat , dat wel.