Anthony Laguerre zat vroeger in de band FiliaMotsa waarmee hij zich helemaal in de noiserock onderdompelde. Sindsdien heeft hij een lange weg afgelegd en ging hij samenwerkingen aan met onder meer G.W.Sok, Jérome Noetinger, Isabelle Duthoit en Michel Deltruc. Tijd om het heft eens helemaal in eigen hand te nemen, dacht de geluidstechnicus annex drummer en zo creëerde hij ‘Myotis’. Drums vormen de basis die hij op een vrije en improviserende manier bespeelt. Ritmes vormen niet het hoofdbestanddeel. Het onderzoek naar geluiden en de niet voor de hand liggende mogelijkheden van zijn trommels wél. Hier en daar voegt hij er wat noise-elementen aan toe, waardoor de zeven genummerde stukken van begin tot eind de aandacht naar zich toe trekken. Niet dat hij niet van door razende ritmes zou houden. Op ‘II’ bijvoorbeeld, maar ook daar doet hij het op een minder conventioneel klinkende wijze. Zijn cimbalen krijgen een verzakking nadat hij ze een rammeling geeft in ‘III’, waar ze klinken als een stel rond gegooide kookpotten. In ‘IV’ bereikt hij zowaar een industrial gevoel, met veel gepiep en geknars. Pas op ‘VII’ ontbindt Laguerre helemaal zijn duivels, puur omdat het nummer zowat de helft van de tijdsduur van de plaat in beslag neemt. Het geeft hem meer ruimte om te experimenteren met de ruimte tussen de drumslagen en ook om de combinatie te maken van een bepaald ritme met dwarse geluiden. ‘Myotis’ is daarmee niet alleen een geslaagd experiment, maar ook een boeiende luisterervaring.