Het Brusselse The Progerians timmert sinds 2011 gestaag aan de harde weg. Na twee ep’s (‘Degeneration’ en ‘Vertigo’) bracht de band zijn eerste album ‘The Fabulous Progerians’ uit in 2015, Dat album had wel iets, maar de zang, en zeker waar die met allerlei gastzangers werd gedeeld, vonden we abominabel. Inmiddels zijn we een paar jaar verder, heeft de band een hele resem concerten gegeven en de tijd genomen om alles te laten rijpen. En zie, de opvolger bevat een vol uur heerlijke sludge en doom die ruim zijn tijd neemt om open te bloeien en waar de zang dit keer wel prima overkomt. Zelfs de Franstalige rap die plotseling opduikt, werkt niet als een tang op een varken. De band kijkt niet op een paar riffs meer en is tegelijk slim genoeg om veel rustmomenten in te bouwen. Het zijn die stukken die wat naar progrock neigen die doen vermoeden dat de bandleden grote fans zijn van Tool, maar net zo goed The Melvins en ze ook een stevige portie grunge weten te smaken. Het viertal heeft met dit album dan ook een zeer grote stap vooruit gezet. De variatie werkt, de nummers zitten heel sterk in elkaar en de stevige stukken zijn dan ook echt wel heavy. Dat ietwat hooghartige Fabulous die ze eerder nog bij hun groepsnaam plakten, mag er nu eigenlijk, terecht, weer bij. Het trio These Beasts ontstond geleidelijk aan. Gitarist en zanger Chris Roo kwam naar Chicago nadat hij in heel wat bandjes had gespeeld. Hij ontmoette er de lokale drummer Keith Anderson en ze begonnen te jammen. De band kwam er echter pas toen ook bassist en zanger Todd Fabian naar Chicago verhuisde. De drie vonden elkaar meteen muzikaal in hun liefde voor noiserock in de stijl van Karp en Big Business. Combineer dat met de math-hardcore van hun andere helden Botch en dan krijgt de band toch weer een uniek geluid. Zes knallers staan er op op deze ep, de opvolger van ‘Salvor’, ook alweer uit 2016. De band is een stuk feller geworden, strakker ook, dus dat belooft alvast voor een eventuele langspeler.