Zelf kennen we het Noorse trio MoE vooral van de plaat ‘Examination Of The Eye Of A Horse’ en hun ietwat overbodige split met Gerda. Sludge, noise en freakrock was dat om de vingers bij af te likken. We wisten dat ze met net zoveel plezier een potje freejazz met veel noise speelden. Op tournee in Mexico kregen ze het gezelschap van de Deense maar in Noorwegen verblijvende saxofoniste Mette Rasmussen, met wie ze meteen een album inblikten. Rasmussen staat erom bekend geen rekening te houden met genres door samen te spelen met zowel Chris Corsano als Cocaine Piss. Skumsnes Moe voegt haar intrigerende stem toe aan de bas/drums/gitaar/sax-bezetting en zorgt met haar soms gescandeerde teksten hier en daar voor wat luchtige elementen. ‘Tolerancia Picante’ bevat namelijk vooral loodzware improv annex freejazz annex noiserock waar geen ontkomen aan is. Rasmussen zorgt voor extra fantasie bij zowat elk nummer. Haar sax piept, knarst, gilt en overdondert, waardoor de toch niet minder geroutineerde muzikanten van MoE hun uiterste best moeten doen om tegen haar geweld op te kunnen. Dit is dan ook geen plaat voor een rustig moment, maar eentje die alle energie naar zich toe trekt. Het worden nooit kakofonieën, maar soms scheelt het echt niet veel. Pokkeherrie van een zeer goed jaar, heet dat. Sans Titre is een kwintet rond Matthieu Prual dat met ‘#1’ een aantal fragmenten brengt uit een drie uur durende performance. Het is een improvisatie die niet wil overdonderen maar schoonheid wil uitdragen. De schoonheid van het kijken naar een impressionistisch schilderij bijvoorbeeld. Nochtans spelen zowel Gabriel Lemaire als Prual saxofoon. Ze doen dat echter op een heel ingetogen, aan drones verwante wijze. Percussie, elektronica en live sampling (Mathias Delplanque) zorgen voor extra accenten. Het goed half uurtje uit hun drie uur durende set nodigt vooral uit tot genieten en wegdromen, eerder dan te worden opgeslorpt door het muzikale kunnen of geweld. Nog lichter van toon is het vierde album van het trio Ultra Zook, bestaande uit Benjamin Bardiaux, Remi Faraut en Emmanuel Slachoua. Experimentele avant-rock opgedragen aan de duiven, die worden vereerd als de boodschappers van ons doen en laten ten aanzien van God. Of denk Family Fodder die een cursus deden samen met Art Zoyd. Het gros van de tien nummers klinkt totaal van de Franse pot gerukt maar klinken net daardoor overmatig fris. Probeer ‘La Plasticité Mentale Du Monsieur’ of ‘En Veux TU? En V’La!’ en geniet met ons van dit trio amusante Fransen. Indien niet, de duif brieft het zeker over.