Ibibio Sound Machine werd in 2010 opgericht door de producers Max Grunhard, Leon Brichard en Benji Bouton. De muziek moest een fusie worden van Afrobeat en elektronische stijlen als drum-‘n-bass. Een zangeres vonden zij in Eno Williams, een artieste met Nigeriaanse roots. De naam ‘Ibibio’ komt van een stam die in zuid-Nigeria leeft en de taal die zij spreken. Op dit derde album gaat het Londense collectief wederom voor een eclectische geheel aan stijlen die voornamelijk aansturen om het lichaam in vervoering te brengen. Dat lukt niet altijd even goed. Het instrumentarium bestaat voornamelijk uit koperblazers, Afrikaanse percussie en synthesizers. De groep bakt er een funky en swingend geheel van, waarbij contrasten net iets te veel tegenover elkaar staan. Er ontstaat een soort cultuurclash tussen de enerzijds traditionele geluiden en anderzijds moderne elektronische muziek. Of modern helemaal het juiste woord is, valt overigens te betwijfelen, want Ibibio Sound Machine lijkt zijn mosterd bij de jaren 1980 vandaan gehaald te hebben, zowel de funk- als de synthesizermelodieën lijken deels uit een ander decennium te zijn weggelopen. De contrasten worden nog eens versterkt doordat Williams bij het zingen in de nummers overschakelt van Engels naar Ibibio. Zij legt daarbij veel gevoel in haar zang. Toch wil het niet overal goed samenvloeien. Op ‘Just Go Forward (Ka I So)’ loopt een lekkere vette groove, maar tevens een zouteloze synthesizer op de achtergrond. Soms werkt de verstrengeling van elektronica en Afrobeat wel goed, zoals op het snel pulserende ‘She Work Very Hard’. Het nummer werkt toe naar een spetterende gitaarsolo met stuwende percussie en felle koperblazers. De band draagt op de eerste helft van deze plaat een masker met twee gezichten. Op de tweede helft van de plaat wordt de elektronische muziek wat meer naar de achtergrond geplaatst en dat komt het geheel ten goede.