In het prachtige natuurgebied ‘t Twiske, een straf half uurtje fietsen vanaf Amsterdam Centraal, vond afgelopen weekend de achtste editie plaats van het Lente Kabinet Festival.
Ook dit jaar stond de programmering weer vol met artiesten waarbij de vingers in verschillende genres afgelikt konden worden.
De organisatie achter het festival, Dekmantel, staat erom bekend breed te programmeren, van afrobeat en funky disco tot aan minimal wave en techno, van eenzame dj’s op het podium tot aan een arsenaal aan muzikanten. Dat alles was deze editie ook weer het geval. Het festival kon daarnaast niet op een toepasselijker weekend georganiseerd worden dit jaar. Met de Europese verkiezingen voor Nederland net achter de rug en de Belgische verkiezingen in het vooruitzicht zaten we in een op en top politiek sfeertje. De podia heetten dan ook niet voor niets de Eerste, Tweede en Derde Kamer. Gelukkig liet iedereen zijn persoonlijke ideologieën achter aan de deur met uitsluiting van een goede portie tolerantie, zoals het hoort op een elektronisch festival.
Eerste afspraak van zaterdag was met Roza Terenzi bij de Tweede Kamer stage, waarvan we nog net het laatste uurtje konden meepikken, terwijl we op een afstandje acclimatiseerden. Deze Australische house-dj bracht vorig jaar maar liefst zes stuk voor stuk fantastische EP’s uit en voegde daar in 2019 nog eentje aan toe voor het Dekmantel label. Ons bekeerde ze met een strakke mix van breakbeats, dubby techno en spuiende electro naast haar meer housy tracks. Een frisse manier om de dag mee te beginnen.
Samo DJ nam vervolgend zo vlekkeloos over dat we niet eens doorhadden dat de uurwisseling al geweest was. Het publiek ging vrolijk tekeer op funky electro die moeiteloos transformeerde naar tribalistische breakbeats en nu en dan eens een zonnig house nummer. Cheesy klassiekers zoals Gary’s Gang – Let’s Love Dance Tonight konden op het einde niet wegblijven en wij zagen er geen enkele graten in. Dat zonnige leek heel even bijna verstoord te worden door donkere wolken die de weide op kwamen sjokken. Gelukkig bleven we gespaard van natte sokken en waaide de donkere teneur zonder zorgen voorbij.
Even verder aan de Red Light Radio stage zagen we een tafereel dat enkel in Nederland kan. Een dikke hardcore beat terwijl een vocal Ain’t no party like an underground party scandeerde. En de hele Lente Kabinet bende was mee. De kaalkoppen waren ook in getallen aanwezig. Leuke boel!
Bij de Tweede Kamer draaide ondertussen oudgediende New Yorkse house dj Daniël Wang. Hij bracht naar onze mening een stapeltje doordeweekse house en disco. Het was gezellig, maar niks memorabel. Het gaf ons alleszins het gevoel dat we over het hoogtepunt van de zogenaamde selectorhype heen zijn. Je kent het wel: dj-sets doorspekt met obscure disco en soul plaatjes waarvoor iemand een weekend lang op zijn knieën doorheen het archief van een platenwinkel heeft zitten kruipen.
We gingen dan maar kijken wat voor vlees het Italiaanse Nu Guinea voor ons in de kuip had. Redelijk goed zo bleek en met een volle bezetting van een 8-koppige live band. Lekkere exotica werd verweven met rammelende percussie en dolfunky synths. We kregen zelfs even het gevoel op een niet-elektronische festival te zijn, wat tegen onze eigen verwachtingen in heel prettig aanvoelde. De invloed van Italië als de poort naar zuiderse gebieden sijpelde door in de set, zoals een saxofoon in de stijl van de Ethiopische jazz van Mulatu Astatke.
We gingen na hier en daar wat rond te toeren ons uiteindelijk neerplanten bij de Tweede Kamer voor de drie uur lange back2back van Call Super en Shanti Celeste. Een keuze waar we geen spijt van kregen. We werden om de oren geslagen met een typisch Britse set van de betere house en techno tot en met grimey geluiden van een nummer als Kouslin & Logan – Bad. Verder zagen we ook hoe de dansvloer helemaal uit zijn dak ging bij de Motor City Drum Ensemble remix van DJ Sprinkles Grand Central Pt 1. Maar wat het meeste bijbleef is hoe Call Super en Shanti Celeste geen compromissen sloten. De vloer was ondertussen al redelijk uitgebeend door de overhypete sirenenzang van publiekstrekker Peggy Gou. Toch zagen we op de Tweede Kamer een duo dat ons voor de volle 100% uitdaagde. Daarom sloten we dan ook met een brede glimlach af op de tonen van Layo & Bushwacka! – Love Story (vs. Finally) dat in handen van mindere draaitafelhelden enkel voor vreemde blikken zou zorgen. Bij ons zorgde het voor een welkome portie avondeuforie.
Waar het weer op de zaterdag aan de goede kant van prima bleef, was het op de zondag bij tijd en wijlen wegwaaien geblazen. In de middag viel dat alles nog mee en waren het de afrobeat-klanken van de Nigeriaan Seun Kuti die de groene bomen van een gouden glans deden voorzien. Met maar liefst veertien mensen stond de jongste zoon van wijlen Fela Kuti op het hoofdpodium van de Eerste Kamer. Zelf wisselde hij saxofoon en zang af en tussen alle aanstekelijke muzikale klanken door gooide hij er toepasselijk hier en daar wat politiek statements tussendoor. De mooiste? ‘You know they are talking about fake news nowadays? Well, we’ve had to deal with fake news for over 400 years! Welcome to the game.’
Aan het einde van zijn set begonnen de eerste druppels op ons neer te dalen en het duurde niet lang alvorens die druppels ons horizontaal in het gelaat geselden, gedragen door een gure en nimmer aflatende wind. Toch bracht die malheur slechts minuscule deukjes in onze stemming, want de funk van Jayda G leverde zonnestralen bij de vleet. Passender bij het weer was de duistere elektro met hier en daar zelfs vleugjes industrial van Phillip Jundo, die op de Red Light Radio Stage de vervanger was van Gatto Fritto. De regen deerden de aanwezigen niet. Met of zonder poncho, er moest en zou gedanst worden.
In de Derde Kamer stonden in de avond een aantal oudgediende geprogrammeerd. Het Australische duo Severed Heads wist de aanwezigen, van wie de meesten nog niet geboren waren toen het laatste album City Slab Horror in 1985 werd uitgebracht, te betoveren met hun mix van new wave, disco en EBM. Het was mooi om te grote glimlach te zien op de gelaten van de Australiërs, die keken alsof ze zelf ook niet helemaal konden geloven waar ze waren beland.
Afsluiter op dit podium was de Haagsche legende I-F, ongekroonde koning van de dwarse disco en electro. Het eerste uur streed hij een gewonnen strijd met de elementen door middel van vurige disco, het tweede deel schuurde hij met vuige, vunzige electro.
Dekmantel, de organisatie achter het festival, toonde deze editie van Lente Kabinet maar weer eens aan dat je met gedurfde programmering vanuit pure muziekliefhebberij een line-up kan neerzetten waarbij plezier en uitdaging hand in hand kunnen gaan. Het deed ons alleszins uitzien naar het Dekmantel Festival, later deze zomer. Een ‘techno’ festival waar een act als Sunn O))) geprogrammeerd is. We kunnen niet wachten.
Gezien: Lente Kabinet Festival 2019 – Amsterdam – 25-26 mei 2019
Tekst: Florian Strik en Niels Tubbing
