Jaren geleden speelde Young Widows een – volgens de overlevering – legendarisch concert in Kortrijk. Vorige week waren ze terug in Kortrijk.
Thot opende de avond, op expliciete vraag van Young Widows. Een dag eerder in Magasin 4 in Brussel trad Thot ook al aan, samen met Shoeshine en Pink Room. Die laatste spelen volgende week een paar straten verder. Shoeshine speelde vorige week al in de Pit’s. Zodoende zullen we toch die vier bands op korte tijd (nog) eens hebben gezien.
Thot is een Brussels kwintet onder de leiding van Grégoire Fray. Op het podium staat de man centraal, gitaar de helft van het concert in de lucht. Een soort industrial aandoende rock wordt van bij aanvang in een stevig volume over de aanwezigen gegooid. Hun laatste worp, ‘Fleuve’, dateert alweer uit 2017 en toen had Fray, net als eerder, wat hulp ingeroepen van Magnus Lindbergh (Cult Of Luna). Die platen vonden we nogal gewoontjes. Niet slecht, maar ook niet bijzonder. De energie en de power kwamen op het podium iets beter tot hun recht maar echt indruk maken doet Thot nog steeds niet. De eerder lauwe publieksreactie zal daar ongetwijfeld het gevolg van zijn.
Young Widows speelde in een ver verleden in een stripclub die een tijdje dienst deed als concertzaaltje op de Kortrijkse Vlasmarkt. Volgens ingewijden uit die tijd gaf de band uit Louisville, Kentucky daar een onvergetelijk concert. Het was, samen met de cd ‘Decayed: Ten Years of Cities, Wounds, Lightness, and Pain’ (2018) de hoofdreden waarom we naar De Kreun waren afgezakt. Na vier albums (‘Settle Down City’ (2006), ‘Old Wounds’ (2008), ‘In and Out of Youth and Lightness’ (2011), en ‘Easy Pain’ (2014)) had het trio weer zin in wat concerten. Daar hoort het best een album bij, zelfs al is het er eentje met singles, b-kantjes en nummers van verzamelalbums en splits met gelijkgestemde bands. Een degelijke plaat met een paar ferme uitschieters, en ook eentje die de evolutie van post hardcore naar postpunk met veel noiserockinvloeden.
Geen echte lichtshow bij Young Widows, een grote tegenstelling tot het spektakel bij Thot. Een paar witte spots op de grond volstonden. Opkomen deden ze in het donker, en ook tijdens de show ging het licht regelmatig gewoon uit. Bassist Nick Thieneman liet van bij het begin merken dat hij wel even onze maag overhoop zou laten rollen. Een basgeluid met heel veel herhaling dat niet mis zou staan bij Swans. Drummer Jeremy McMonigle speelde eenvoudige maar efficiënte patronen, om zanger en gitarist Evan Patterson alle ruimte te geven. En daar wringt een beetje het schoentje. Patterson maakt te weinig gebruik van de mogelijkheid om volledig loos te gaan. Het openingstrio nummers gingen er goed in maar daarna was de band ons kwijt (en niet alleen ons). Te korte nummers die nergens naartoe leidden. Naar het einde toe herpakte de band zich, maar klonk dan eigenlijk teveel de hele tijd hetzelfde. De pogingen tot variatie lukten niet. Een bisnummer kon er dan ook niet af. Het publiek had daar ook weinig zin in, want het applaus bleef maar lauwtjes. We zijn tevreden dat we het trio zagen, maar veel indruk heeft de band niet gemaakt.
Gezien: Young
Widows + Thot – Wilde Westen @ De Kreun – 31 maart 2019
Tekst: Patrick Bruneel – Fotograaf: Bart Marescaux
