De allereerste Scanner-platen stonden vol flarden van tele- en portofoongesprekken, uit de ether geplukt met een politiescanner. Inmiddels zijn we vijfentwintig jaar verder en heeft Robin Rimbaud een imposante lijst aan releases en projecten op zijn naam staan, in uiteenlopende stijlen. Zeker in de afgelopen jaren is hij druk geweest met muziek voor films, ballet, installaties en ander werk in opdracht, maar ‘The Great Crater’ is een op zichzelf staand album. Inspiratie voor de muziek vond Rimbaud in een krater die een aantal jaren geleden bij toeval ontdekt werd op Antarctica. Wat in eerste instantie een inslagkrater van een meteoriet leek, bleek veroorzaakt door een ‘hot spot’: een ruimte onder de grond vol meren van smeltend ijs, effect van een opwarmende aarde. De plaat begint met een diep, seismisch gerommel, gevolgd door verwaaide tonen; op die manier refereert hij tegelijk aan de fysische kant, als aan de diepere betekenis van de krater, iets wat hij de hele plaat doet. Rimbaud vertaalt de thema’s zonder al te letterlijk te zijn. Niet of nauwelijks samples van ijzige stormen of krakend ijs, maar sfeerschetsen met synthesizer, strijkers en hier en daar bewerkte geluiden. De toon is verre van vrolijk, maar tegelijk licht genoeg om veel nummers een betoverende schoonheid te geven, zoals het kalme ‘Katabatic Winds’, dat glinstert als het ijs. In ‘Underwater Lake’ speelt een zacht, tinkelend thema over dunne glastonen, en ‘Forming Circuits’ is gebaseerd op het soort totaal uitgeklede dubtechno-akkoorden. Alleen tijdens het tien minuten durende ‘The Scar’ drijven we de de dark ambient in. De muziek is veel minder ‘glaciaal’ dan die van bijvoorbeeld Thomas Köner; eerder deed het met denken aan de soundtracks van Tarkovsky en Simon Fisher Turner’s ‘The Great White Silence’. Mooi als een vers gevallen pak sneeuw.