De stem van erts, dat is wat Anthony Moore je voorschotelt. Met de Therapeutische Hörgruppe Köln nam hij ‘Ore Talks’ op. Moore, ooit lid van Slapp Happy en Henry Cow, houdt monologen over technologische verschijnselen en ontdekkingen. Hij legt zijn stem vast door middel van verschillende apparaten, technieken en materialen die in de loop van de jaren gebruikt zijn voor opnamen: vacuüm buizen, piëzo’s, wasrollen, maar ook ‘Hill ’n Dale’ (geen idee wat dat in mag houden, zoek maar op in wikipedia) en ‘stemmen van de doden’ (zo mogelijk nog obscuurder). Die verschillende spullen werken als filters voor zijn spreekstem. Die wordt vervormd, tot het punt waarop alleen een ontmenselijkte ritmische ruis te horen is, of aanrollende golven van hol gonzend geluid. De therapeutische luistergroep (geen afdeling van een instituut voor verstandelijk minderbedeelden, maar een groep Keulse kunstenaars) zorgt voor elektronische omlijsting. De twaalf nummers zijn elk gewijd aan een ander mineraal. Moore duikt in de rijkdom van de aarde, delft naar de verscheidene ertsen, en omgeeft ze met een elektrisch geladen krans. Alsof hij wil zeggen dat rijkdom verraderlijk kan zijn, en dat er in onze planeet geheimen besloten liggen waar we in de verste verte nog geen weet van hebben. ‘Ore Talks’ is al even esoterisch en raadselachtig als ‘Kew. Rhone.’, het onpeilbaar diepzinnige meesterwerk van zijn geestverwant Peter Blegvad.