Luc Dufourmont hoort stilaan tot het rijtje illustere bekende Vlamingen. Niet alleen door zijn gesmaakte rol in de succesreeks Bevergem (als lid van de Bende van de Roste, en het mysterie van het nurfen), maar ook door zijn rol als frontman bij Idiots!. Eerder runde hij echter, samen met Dr. Dekerpel, het net zo gestoorde Ugly Papas. Met die band haalden ze de finale van de Rock Rally (1990), de editie waar Noordkaap won. Na twee albums en een handvol singles gaf de groep er in 1997 de brui aan. Twintig jaar na datum verschijnt nu hun derde album, het eerste op het kersverse Mayway-label, waarop tien onuitgegeven nummers prijken. Ze dateren allen van na 1993, toen origineel drummer Paul Dreze werd vervangen door Rik Debruyne. Ugly Papas is altijd een buitenbeentje geweest, en dat laten ze nog eens goed horen op dit knotsgekke album. We wisten al van andere projecten als Two Russian Cowboys en De Willem Vermanderens dat Dufourmont niet alleen een veelzijdig geflipte mens is, maar ook nog eens op een grappige manier liedjes van anderen om zeep kan helpen. De single ‘Drunken Indians’ ging deze plaat vooraf, en aan dat nummer was al te horen dat de band, geëvolueerd van psychedelische bluesrock naar eclectisch dadaïsme, heel wat in zijn mars had. En dat doet de band gedurende tien nummers, opgegraven schatten zijn het eigenlijk. Probeer het geniale ‘Olleke Bolleke’, probeer de hoempapa annex Frank Zappa annex fanfare annex Captain Beefheartnummers als ‘Beatnik’, ‘Etna Vesuvius’ en ‘Chicka Ferdy Parasol’ en verwijt je zelf eeuwig het eenmalige reünieoptreden in hun thuisstad Rekkem te hebben gemist. Muzikale gekheid van hoog niveau, dat is ‘Atomium Pluto’.