Het uit Rome afkomstige Fvzz Popvli debuteert met een album dat meteen alle concurrentie ver achter zich laat binnen het genre van de losgeslagen fuzzy psychedelica. De Fuzz van de Goden wordt vooral gedragen door het knappe gitaarwerk van Pootchie, die eerder het mooie weer maakte bij de bands Wisdoom en Beesus. Woordspelletjes, daar houden deze Romeinen duidelijk wel van. En van een stevig potje fuzz, gebracht met een punkattitude. Datio (bas) en Doncalisto (drums) leggen een stevig bodempje dat is beïnvloed door MC5, Blue Cheer, Cream en de jams van Hawkwind. Al blijft het daar niet bij, want de grotendeels instrumentale stukken, of helemaal zoals het meer dan zeven minuten durende en zeer indrukwekkende ‘Intro’ (een grapje wellicht), hebben net zo goed geproefd van Helios Creed en Mudhoney. Het soort uit de bocht vliegende grunge meets fuzzrock die over en weer naar Mars is gevlogen om er aardbeien te plukken, daar houden ook wij van. Zeven nummers rauwe fuzzpunkrock, uiteraard analoog opgenomen, waarbij het op geen minuut steekt; en als er gezongen wordt, mag het zelfs een beetje krom Italiaanse Engels zijn, daar maalt niemand om.