Het uit Charleroi afkomstige Miss Tetanos neemt iedereen meteen in de zeik. Die Walen hebben het Engels toch niet onder de knie, met al hun steenkolen. Dan maar meteen zelf de boel verhaspelen, hebben die journalisten meteen iets om over te schrijven als ze de muziek niet snappen. We vinden het allemaal hilarisch en goed gevonden. Net als de plaat zelf trouwens. Minder ruig dan ander werk op het eveneens in Charleroi gehuisveste Rockerill misschien, als we Sects Tape, La Jungle en Rraouhhh! vermelden. Toch hebben al die bands iets gemeen: ze doen het liever allemaal zelf en op hun eigen manier. En klinkt het niet gelikt of voldoende gesmeerd, wie kan het wat schelen. Miss Tetanos is al net zo’n geval, waarbij de zelfrelativering tot in alle geledingen is doorgedrongen. Actief sinds 2009 maakten ze in 2013 al eens een naar zichzelf genaamde plaat, die in ondergrondse kringen met een voorliefde voor elektronica goed werd ontvangen. Waar bij Rraouhhh! de schreeuwerige stemmen ietwat de bovenhand durven nemen, kiest Miss Tetanos voor een lieflijker benadering en is ook de muziek een stuk toegankelijker en dansbaarder. Opener ‘136 Hodlago’ dendert tien minuten verder tot de trance is bereikt, met door vocoder gehaalde stemmetjes en jaren 1980 synthesizerdeuntjes die net niet als disco klinken. Echte drums (Stephen O’Maltine) ondersteunen de beats (afkomstig van Sri.Fa), wat het nummer des te sterker maakt. De donker klinkende, ietwat schreeuwerige mannenstem geeft het eveneens meer dan tien minuten durende ‘Der Leiermann’ een onderhuidse dreiging mee waarmee het nummer tegelijk de krautrockkant van deze Carolo’s laat horen. De overige drie nummers, verdeeld over de twee plaatkanten waar telkens een van voornoemde nummers domineert, liggen in dezelfde lijn. Tussen de beats mishandelt Miss Tetanos regelmatig haar theremin, die in al dan niet vervormde staat de nummers extra kleur meegeeft.