Klankarchitectuur, zo noemt de Belgische zangeres en componiste Mireille Capelle de muziek van ‘DO’UN’. Het is een opname die ze met het HERMESensemble maakte van een uitvoering in Venetië. Het wordt omschreven als een installatie als onderdeel van een tentoonstelling die gewijd was aan ‘intuïtie’.
Als klassiek zangeres heeft ze een repertoire dat zich uitstrekt van Mozart tot György Kurtág en Luc Brewaeys. Het pad dat ze als componiste betreedt, gaat heel andere richtingen in. ‘DO’UN’, een ononderbroken stuk van een uur lang, is een elektroakoestische bewerking van haar stem en de instrumenten van het ensemble, die in langgerekte klanklagen versmelten met elkaar en met de galm in de ruimte waar ze de muziek uitvoerden. Je hoort de doorschijnende akkoorden door de zaal zweven, oplossen in hoge hoeken langs het plafond. Sissende fluisteringen en zachte slagen op een diep resonerende lijsttrommel doorsnijden de rijke samenklanken, die van samenstelling veranderen als een langzaam draaiende caleidoscoop. Van melodieën is geen sprake, en de verglijdende akkoorden bieden nergens houvast.
Het enige dat je als luisteraar kunt doen, is achterover leunen en je overgeven aan de velden van geluid waar Capelle je in laat baden. In muzikale paden zijn slechtere bestemmingen denkbaar.