Twee jaar na ‘Fire Disposal’ zijn Léo Dupleix, Laurens Smet en Louis Evrard terug met een oefening in herhaling. Wel in enigszins gewijzigde vorm, want het lijkt wel alsof ‘Borromean Rings’ op twee sporen wil werken. Het trio maakte zowel opnames in Kunstencentrum Nona (Mechelen) als in de Sunny Side Inc. studio (Anderlecht). Dat leverde in totaal meer dan zes uur muziek op, waarvan slechts een half uurtje werd overgehouden en driemaal haasje-over gespeeld wordt met passages uit de twee sessies. De drie korte stukken die uit de eerste sessie geknipt werden, vertellen een elektroakoestisch verhaal, waarin gefröbel met onder andere elektronische piano, drum(machine), akoestische gitaar en versterkte objecten aarzelt tussen abstractie en ongemakkelijke, soundscape-achtige sferen die doorkruist wordt met onregelmatige gitaarritmes. De drie Brusselse stukken keren terug naar de in herhaling gewortelde verhalen, met een stuwende, strakke ritmesectie, die niet zomaar een kloek fundament is onder Dupleix’ scheurende en zoekende toetsen, maar regelmatig nadrukkelijk naar het voorplan verschuift. Is dat in ‘Part 1’ goed voor een laag brommende trance-beweging en in afsluiter ‘Final’ voor iets dat je met wat verbeelding een jazzy wentelende stonergroove zou kunnen noemen, dan vindt het echte leviteren plaats in het hypnotiserende ‘Part 2’. Dit langere, centrale luik keert naar binnen met een aanhoudende, haast autistische koppigheid, draaiend en malend en roterend met een onverstoorbare focus en een voortdurend organisch bijsturen. Het spelen/afwisselen van die twee tactieken voelt aanvankelijk wat eigenaardig aan, maar getuigt vooral ook van een poging om een soort contrapunt-effect te creëren dat de verdieping van ‘Borromean Rings’ extra in de kijker zet. Ook hier is het ene voor z’n stabiliteit en eigenheid afhankelijk van het andere.