Schlammpeitziger is het pseudoniem van de Duitse elektronische muzikant Jo Zimmerman, die er zijn levenswerk van heeft gemaakt om de modderkruiper te promoten.
Deze langgerekte spoelvormige vis heeft als bijzondere eigenschap happen lucht te nemen om daarmee scheten te laten. Zimmerman heeft een immense fascinatie opgevat voor dit dier, waardoor er in al zijn platen referenties zijn te vinden aan de modderkruiper en aan het laten van winden.
Daarvoor mag een titel al eens gestoord klinken, of wat dacht je van ‘Erdrauchharnschleck’, ‘Burgfensterrhythmuskuckloch’ en ‘Augenwischwaldmoppgefloöte’? We zouden zowaar denken dat hij deel uitmaakt van de Neue Deutsche Welle, ware het niet dat hij pas in 1993 zijn debuut maakte.
Inmiddels is Schlammpeitziger aan zijn elfde album toe, dat alweer bol staat van de eenvoudige maar des te efficiëntere liedjes in dat schattige steenkoolengels van de Duitser en, zoals gewoonlijk, gemaakt met eenvoudige apparatuur, met een voorliefde voor Casio synthesizers.
Elk van de acht nieuwe nummers op ‘Damenbartblick Auf Pregant Hill’ klinken als vintage Schlammpeitziger. Speels, ietwat naïef, minimalistisch zonder het echt te zijn, boordevol bevreemdende teksten over minder voor de hand liggende zaken, waaronder, uiteraard, ook het winderige leven van de modderkruiper. Schlammpeitziger weet het gevoel van het beste van de Neue Deutsche Welle op te roepen, zonder zich met die tijd te vereenzelvigen maar naar de toekomst te kijken.
Die mag vrolijk zijn, met een paar hoekjes af. Daar hebben wij absoluut niets op tegen.