Natuurlijk is de naam op zich al een weggever, maar de Joy Division baslijntjes op het derde album van deze Franse Zwitsers, verdienen een eigen catalogusnummer van het Factory label. En dat is lang niet de enige historische referentie, want dit drietal teert volledig op de cold wave gloriedagen van die fantastisch ongelukkige jaren 1980. Het feit dat desondanks niemand een Robert Smith kapsel torst, is een stijlbreuk, die gedeeltelijk gecompenseerd wordt door het obligate t-shirt van Bauhaus. Wanneer de (minstens) drietalige zanger voor het Duits kiest, keren visioenen terug van ondergetekende die troosteloos naar zijn gegespte puntschoenen staart op de tonen van Grauzone of Zwischenfall. En in het Engels herkennen we meteen de teneergedrukte stem en dito levensvreugde van Siglo XX. Het moet gezegd dat in een genre dat niet veel nieuws meer te melden heeft, Factice Factory wel een permanente kwaliteitsgarantie biedt. Hun albums zijn gevarieerd (afwisselende zangtalen, tempoveranderingen, een sample, een gastzangeres enzovoort), prima geproduceerd en op alle mogelijke formaten verkrijgbaar. Van tapes op vijftig exemplaren, over vinyl en cd, tot lichaamloos digitaal geluid. Met ‘Sway’ en het nerveuze ‘Extinguisher’ is ook het ondergrondhitpotentieel afgedekt. Misschien is deze muziek nog het best vergelijkbaar met een Zwitsers zakmes. Al decennialang onveranderd, en oerdegelijk. Je weet ook dat je de helft van de inhoud nooit zal gebruiken, maar er komt altijd een moment dat je blij bent dat je het in huis hebt.