‘Rifles & Rosary Beads’ opent met een paar relatief misplaatste, alsof Gauthier langzaam de wat conservatievere rockliefhebbers naar haar muziek wil lokken. Aardige nummers zijn het wel, maar het jasje staat ze niet heel goed. Daarna komt het gelukkig goed. Deze plaat drijft eerder zijdeling op blues dan op country en folk, kent een smaakvolle instrumentatie, maar maakt vooral indruk door de teksten. De samen met Amerikaanse veteranen geschreven liedjes handelen over het leger en over oorlogen, en behandelen diverse facetten daarvan. Zo snijdt Gauthier de pijn van de achterblijvers aan, maar ook de kloof die ontstaat tussen hen en zij die op missie gaan. Ze staat stil bij seksisme in het leger, en het twijfelen of de goede zaak wel zo goed is. Het zijn thema’s die vaker zijn uitgewerkt in boeken en in films, maar in de popmuziek eigenlijk niet zo gebruikelijk zijn. Gauthier behandelt ze op een manier die net aan de goede kant van de lijn tussen ‘uit het leven gegrepen’ en ‘een beetje cliché’ zit; Americana is per slot van rekening toch een beetje het Amerikaanse levenslied –maar dan beter, zo bewijst Gauthier wederom.