Het minste wat je van Oneida kan zeggen is dat ze al een slordige twintig jaar een indrukwekkend oeuvre aan het bijeen schrijven zijn. Toch blijven ze een band die onder de meeste radars blijft hangen.
Hun eigenzinnigheid die er niet op uit is om wie dan ook te behagen zal daar wel mee te maken hebben. Ze enerveren, het kan kraken en scheef staan langs alle kanten en ze zetten alless naar hun hand, een hand die ze trouwens niet omdraaien voor nummers die een klein kwartier duren en waar enkel de herhaling van bepaalde motieven het doel is. Het zijn muzikale diepgravers, op zoek in de dorre ondergrond naar wat voor de één een parel is en voor de ander een stuk versteende kak. Ze begonnen als indieband met punkstreken om daarna naar onontgonnen psychedelisch terrein te trekken en verder naar improvisaties die de ene keer volledig van de pot gerukt klinken en de andere keer geniaal. Uitbundig of minimalistisch, het kan bij Oneida allemaal.
Onze deur staat altijd open voor elke meute weirdo’s. Een scharnierplaat was ‘Rated O’, waar ze meer en meer de mogelijkheden van de studio ontdekten. Deze nieuwe plaat bevat veel psychedelische rockers/jams: ‘Bad Habbit’, ‘Good Cheer’ maar ook stukken die veel gebruik maken van studio-effecten zoals ‘It Was Me’ of ‘Lay Of The Land’. ‘Cedars’ combineert het beste van beide. ‘Economy Travel’ heeft dan weer een heel interessante dialoog tussen het drumwerk van Kid Millions en studiogebliep. Dat drumwerk verdient trouwens het volledige verenkleed van een pauw. Geen wonder dat deze Kid Millions een graag geziene gast is in de experimentele New Yorkse downtown scene.