Laurent Jeanneau is beter bekend als Kink Gong, het pseudoniem waaronder hij albums uitbrengt van veldopnamen die hij met elektronische apparatuur omwerkt tot nieuwe composities. Daarin zijn de bronnen meestal wel te herkennen, maar onder zijn handen worden het weefsels met vaak schitterende patronen. Het bronnenmateriaal, doorgaans opgenomen in Zuid-Oost Azië, brengt hij uit onder zijn eigen naam. In eigen beheer, bij het Franse label Buda Musique, bij Sublime Frequencies en sinds vorig jaar ook op Akuphone. Daar heeft hij nu muziek doen verschijnen die hij in Laos opgenomen heeft. Twee schijven, mooi geografisch verdeeld in noord en zuid. Jeanneau heeft daarvoor minderheidsgroepen in het land bezocht. Het zijn indringende opnamen.
Die uit het noorden zijn over het geheel genomen wat kaler dan die uit het zuiden. Solozang, soms begeleid door trommels of een doordringend nasale blazer. Bij een paar tracks krijg je de indruk dat Jeanneau ze eerder op de plaat gezet heeft als curiositeit dan om hun esthetische waarde. Zo is er een sjamaan die met opvallend dikke tong ‘la-la-la’ zingt, er is een nieuwjaarslied dat bijna zeven minuten duurt, een vrouw die met een stok een zoemend ritme op haar hand slaat. Daar staat dan de openingstrack tegenover, geblazen op een meerstemmig mondorgel. De muziek uit het zuiden is rijker, warmer, meer gevarieerd. Het begint meteen al met een stuk voor een verzameling gongs, handschellen en een trommel. En als in een volgend nummer het mondorgel ter hand genomen wordt, gaan mensen er meteen ook bij zingen en in de handen klappen. Er is een kwintet van buizenblazers die elk maar een toon produceren, en zo dus een vijfkoppige panfluit vormen.
Het kan bijna niet anders of leven in het zuiden is beter dan in het noorden. Het zijn bijzondere documenten. Er is niet zoveel uit die streken dat onze oortjes bereikt. Maar als luisterervaring is de plaat uit het noorden verre te verkiezen. Dat wordt lastig bij de cd-uitgave: dat is een dubbelaar.