Punkpop. Het is zelden een genre waarin degelijke platen worden gemaakt. Nu en dan zijn er wel bandjes die er bovenuit steken. Eentje daarvan is Duck & Cover, dat debuteert met ‘Rob Them Blind’. En die plaat opent met twee knallers van formaat, zijnde ‘Live It Up’ en ‘Borrowed Time’. De leden van het kwartet uit Boston hebben dan ook al enige ervaring opgedaan het afgelopen decennium in bandjes als The Coffin Lids, The Acro-brats, Bang Camaro, The Black Cheers en The Throwaways. Ook afsluiter ‘Touch & Go’ is een kraker. Daartussen staan nog vijf gewonere punkrocknummers die boven de middelmaat uitsteken, maar niet het niveau halen van de drie eerder genoemde liedjes. Dat blijft echter veel meer dan het gemiddelde.
Stop Calling Me Frank komt ook al uit Boston, al is de band verre van een nieuwkomer. Toch debuteren ze pas nu echt, want het enige dat de band eerder uitbracht is de single ‘Rush On By’ uit 1984. De vijf originele leden zijn terug present, na dertig jaar afwezigheid, en hebben er een tweede gitarist (Jeff Osbourne) bijgenomen. In hun tijd speelden ze veel shows samen met The Queers en The Dogmatics en waren ze tijdgenoten van punkbands die ook graag blazers gebruikten, zoals The Mighty Mighty Bosstones. Stax, Motown en Ramonespunk vormen de bouwstenen voor de nummers op hun album. Een deel van die nummers is al stokoud, maar werden nooit eerder opgenomen. Het titelnummer bijvoorbeeld, en ‘Drinking After Work’. Voor dat laatste schreef de band nu een opvolger, ‘Bug In My Bourbon’. ‘My Baby Is An Ax-murderer From The State of Wisconsin’ is er ook zo eentje, eentje die net als het gros een soort van soulgaragepunk is waarop het aangenaam meewiegen is. Perfecte muziek voor fans van The Ramones, The Lyres, The Real Kids tot aan vroege Talking Heads en Stray Cats toe.
Het Zwitserse trio Bad Mojos heeft na hun debuut ‘Passout City’ (2016) eindelijk een nieuwe plaat. Tien nummers in een kwartier, en alleen al voor de albumtitel (‘I Hope You OD’) de aanschaf waard. Dergelijke misantropie juichen wij alleen maar toe. ‘Everybody Hates Me’, ‘I Wanna Be Dead’, ‘Commit A Crime’, ‘Too Drunk’ en het titelnummer wijzen erop dat we hier met een stel straatschoffies te maken hebben die de geest van vroege punk helemaal hebben gesnapt. Dronken worden, de flikken ambeteren, de anderen haten, het nihilisme, de verveling. Gegoten in korte nummers met even korte teksten, geschreven door Julio Blanco. Die heeft een zware Ramones-fixatie, dachten we zo. Bij ‘Baby I’m Doomed’ is dat zeer duidelijk. Even verkeerd inzetten, opnieuw rammen, ergens de one two three four ertussen draaien en rammen maar. Akkoorden? Welke akkoorden? Punkrock zoals het hoort. Heerlijk.