Het trio Ottone Pesante noemt zichzelf brenger des onheils middels het spelen van brassmetal. Dus hebben we naast drummer Beppe Mondini twee blazers bij het gezelschap. Trombonist Francesco Bucci en trompettist Paolo Raineri geven de muziek van deze band kleur en verfijning en dat allemaal met hetzelfde gevoel als speelde de band zware metal. We konden hun versie van metal al horen op debuut ‘Brassphemy Set In Stone’ en dat wordt nog duidelijker op ‘Apocalips’. Op twee nummers horen we, en dat is helemaal nieuw, zang. Op ‘Bleeding Moon’ komt de brul van Raineri, terwijl die op ‘The Fifth Trumpet’ uit de keel van Travis Ryan (Cattle Decapitation) komt. Die diepe grunt geeft dat nummer echt wel iets extra’s mee, en het is meteen ook het meest verrassende stuk op het album. Niet dat de rest moet onderdoen. Zeer vrolijk klinkende muziek is het eigenlijk, met misschien hier en daar een ietwat droevige ondertoon. Dat is het duidelijkst in de lange afsluiter ‘Doom Mood’. Het nummer is heel wat trager dan de rest van het album. Geen swingende nummers deze keer maar een eerbetoon aan een ander genre uit de metalboom. Het is net die aanpak, de adoratie voor een genre maar de eigenwijze manier waarop Ottone Pesante het allemaal doet, die deze band interessant maakt. En door geleidelijk aan nieuwe wegen in te slaan, is ‘Apocalips’ niet zomaar meer van het zelfde.