‘There She Goes’ doet ons denken aan de feestjes op kerstavond bij mijn tante thuis, als snotneus. Heel gezellige feestjes, daar niet van, maar we vonden de muziek daar toen ook al niet goed. Pas op, wij zijn fan van een goed lied, we moeten daar eerlijk in zijn. En er staan op deze plaat wel een paar die we kunnen pruimen. Wat ons er aan doet denken dat het op die kerstfeestjes dikwijls eens konijn met pruimen was. We aten mee, maar het was niet onze lievelingskost. Een beetje hetzelfde met nummers als ‘Eyes On Me’ of ‘Stand With Me’. Waar Night Beats vroeger al eens de vuile psychedelische garagerock toer opging blijven ze op deze plaat heel mooi achter de lijn van de recht-toe-recht-aan rock staan. Arctic Monkeys of late Black Keys zeg maar. De plaat klinkt vooral lui. Niet in de zin van lekker loom, maar eerder van er zich makkelijk van af willen maken. Zo eindigen nogal wat nummers met een fade-out terwijl je sommige secties wel had willen horen eindigen. Ongeïnspireerd en net daardoor ontbreekt er vitaliteit in de plaat. De originele bassist Tarek Wegner stapte een paar jaar geleden al uit de band en ook drummer James Traeger zou al eens aan zijn tour verplichtingen verzaken. Als zanger Lee Blackwell dan toch zo graag een zoutloze rockplaat wou maken had hij dat misschien beter onder eigen naam gedaan want deze worp is een serieuze terugval.