Drummer Marlon Wolterink, die van de White Noise Studio en de duiven, en zijn maatje Freek Philippi (gitarist en synthesizerfreak), kiezen voor hun derde release opnieuw een heel ander pad. Met het debuut ‘Soil’ (op Norwegianism) verkenden ze industrial aandoende drones. Vervolgens kwam ‘Megara’ (Zona Watusa), een album dat zwalpte tussen ambient, drones, soundscape en kunstzinnige filmmuziek. En nu is er dus ‘Silica’, een stuk van tweeënveertig minuten dat met de voorgangers niets maar dan ook niets gemeen heeft. Trage drumtikken die een hypnotiserend effect ressorteren en zweverige synthesizers waarin herhalende notenreeksen geleidelijk een andere textuur aannemen vormen de basis. Bij een hoog volume krijgt ‘Silica’ zowaar de kracht van een Sunn O)))-drone. Op gewoon volume klinkt ‘Silica’ als een rustgevende trip na een drukke dag sneeuw of duivenstront ruimen. Digitaal of op cassette, waarbij de A- en de B-kant elk hetzelfde nummer bevatten, voor eindeloos luisterplezier. Antoine Panaché, het alias van een van de drie beheerders van het fijne Barreuh, Lilia Scheerder, heeft een derde album gemaakt. Debuteren deed hij met ‘Desperate Attempts At Finger-Licking Beauty’, waarna al snel ‘J’Ai Un Âme Solitaire’. En daarna werd het een paar jaar stil rond dit project, dat nieuw leven werd ingeblazen met de cover ep ‘Pleasures’, waarop Alphaville en Echo And The Bunnymen in de vernieling werden gedraaid. Met ‘Endling’ keert Scheerder echter terug naar de oorspronkelijke opzet en dat is geluidskunst met veelal zelf in elkaar gebricoleerde instrumenten en het gebruik van veldopnames om een industrial aandoende soundscape in elkaar te zetten die de donkere kant van de mens in de verf zet. De muziek is net zo louterend als ‘Silica’ en door de samples van vogels en andere ongein bevat de tot vijftig stuks gelimiteerde cassette meer dan voldoende dwarsheid om ons mateloos te boeien.