John McCowen is een componist en muzikant uit New York City die zich, naar eigen zeggen, richt op het uitbreiden van de mogelijkheden van de instrumenten uit de klarinet-familie. Daarbij richt hij zich zowel op de vorm van het geluid, als op de manier van spelen. Op ‘Mundana I’ horen we een drone in het middensegment, hoorbaar met veel lucht, waarover McCowen steeds een hoge noot speelt, die aan het einde even naar beneden valt. De overlap van de noten en de drone veroorzaakt trillende, licht dissonante patronen. Deel twee bestaat uit twee motieven van enkele noten die, steeds repeterend, tegen elkaar in draaien. De hoge en lage tonen creëren een complexe interferentie met elkaar, waarbij zogenaamde ‘verschiltonen’ lijken op te treden: een psychoakoestisch fenomeen van een derde toon die wordt waargenomen tussen een hoge en een lage in. Het derde deel bestaat uit lange, overlappende aanhoudende tonen, terwijl ‘Mundana IV’ het minst academisch is, en bijna speels. Op de achtergrond klinken de instrumenten als nerveuze hoenders, terwijl McCowen op de voorgrond improviseert met kleine uithalen, als een tropische vogel die zich verbaast over al die klokkende soortgenoten. Van de vijf stukken past deze het minst binnen de missie van Edition Wandelweiser om muziek uit te brengen waar ook stilte een belangrijke rol in speelt. Het slotstuk is een meer dan tien minuten durend spel van lange, gedempte tonen, die langzaam steeds lagere registers opzoeken. Uiteindelijk is ‘Mundanas I-IV’ denk ik vooral theoretisch interessant, wat gezien McCowen’s zoektocht naar nieuwe vormen misschien ook niet zo verwonderlijk is, maar liefhebbers van analoge (als in: door ‘echte’ instrumenten) drones en minieme textuurverschuivingen zouden de plaat eens onder de loep kunnen nemen.