Met het World Minimal Music Festival om de hoek is het geen slecht idee om eens het oor te luisteren te leggen bij drie cd’s die recentelijk verschenen zijn op het label Alaska Records van Anthony Fiumara. Als componist ligt bij dat genre een belangrijke bron van inspiratie. Op het label brengt hij muziek uit die gespeeld wordt door geestverwanten, deels stukken die hij zelf geschreven heeft. Zo bestaat ‘Grids’ uit vier werken van Fiumara, uitgevoerd door gitarist Aart Strootman. Strootman heeft weer nummers geleverd voor de cd ‘Whoever You Are Come Forth’ van saxofonist Tom Sanderman en de cd ‘An Index Of Wood’ van marimbaspeler Ramon Lormans. Wat deze drie cd’s verder gemeen hebben is het onbetwiste meesterschap van de musici. ‘Grids’ is qua klank het meest gevarieerd. Met zijn elektrische gitaar heeft Strootman nu eenmaal een ontzagwekkend breed spectrum aan klanken tot zijn beschikking. Met uiterste precisie speelt hij patronen die elkaar overlappen en zo tot complexe stapelingen kunnen leiden. Dat kunnen vervlechtende melodieën zijn, maar ook wisselende akkoorden die heen en weer lijken te beieren als de ‘Bells’ uit de titel, en gaandeweg uitbouwen tot een feestelijk stadslandschap. Het afsluitende ‘Feathered River’ doet in de verte denken aan het lied ‘Scarborough Fair’, heeft dezelfde openheid en ogenschijnlijke naïviteit. Tom Sanderman doet qua beheersing niet voor Strootman onder. Zijn cd opent met het titelnummer, geschreven door Kate Moore. Het is een lyrische, poëtische melodie gespeeld zonder franje, maar met een sterk gevoel voor de kleuring en de zeggingskracht van de tenor. In het daaropvolgende ‘Redshift’ van Fiumara neemt hij de sopraan ter hand, en een loopstation. Al is de liefde van Fiumara en Sanderman voor minimal music onmiskenbaar, de componist laat horen dat hij een eigen draai aan de stijl weet te geven. Er zijn patronen en herhalingen, maar krijgen door de afwisseling van de akkoorden op verschillende hoogte een nieuwe uitwerking. Aart Strootman heeft de saxofonist in ‘Floating Points On A Fixed Monorail’ voor een zware opgave gezet door hem met alternatieve vingerzettingen kleine afwijkingen van de gewone tonen te laten spelen. De solo-melodie krijgt een hele sleep achter zich aan door het inzetten van een delay. Ramon Lormans heeft het lastiger doordat er maar weinig variatie in kleuring mogelijk is met de marimba, hoe mooi en warm het instrument ook klinkt. Je krijgt zo drie kwartier lang een dikke sjaal om de oren gewonden. Het was een goed idee om een nummer met de stem van Anja Plaschg alias Soap&Skin op te nemen. Dat voegt een mooie nieuwe dimensie toe, maar was als waterscheiding op het midden van de cd beter op zijn plek geweest.