‘Race To Zero’ werd geïnspireerd door de notie dat de moderne mens de waardering voor het sociale is verloren, nu steeds meer ervaringen en interactie plaats hebben voor een scherm, niet tegenover een mens. Als remedie zochten John Matthias en Jay Auborn locaties ver van de drukke wereld en het internet, om zichzelf daar vervolgens al improviserend te dwingen “in het moment” te zijn. Dat resulteerde in een muzikaal rijke plaat waarop ze een fraaie blend van akoestisch en elektronisch bereiken. Strijkers en synths gaan naadloos samen, piano en laptop werken samen in speelse harmonie. Gelet op de achtergrond van de heren is dat ook niet verwonderlijk: Matthias is een violist en componist met een reeks soloplaten op zijn naam die variëren van folk tot nieuw klassiek, en die meespeelde met onder meer Coldcut en Radiohead (van wiens mix van rock en elektronica ‘Race To Zero’ soms wel iets weg heeft). En Auborn is een producer met een grote liefde voor de sampler. Samen maken ze iets dat zich niet in een hokje laat stoppen; de gelijke verhoudingen van elektronica en ‘echte’ instrumenten, en het speelse gebruik er van, hoort nog het meest bij postrock (in de oorspronkelijke betekenis, niet ‘postrock-rock’ zoals Jeanette Leech alle latere epische gitaarbands spottend noemt in haar postrock geschiedenis ‘Fearless’). Soms is het een tikkeltje jazzy, een beetje à la Jaga Jazzist. Gegeven het onderwerp is de plaat verrassend levenslustig –of waarschijnlijk juist dankzij: het plezier van het samenspelen is duidelijk hoorbaar in de muziek. Lichtzinnig is ‘Race To Zero’ zeker niet, maar wel vitaal. Een sterk argument om je telefoon en laptop zo nu en dan uit te zetten, en in dat moment te zijn.