Laten we het vooral niet ingewikkeld maken, moet het powertrio Ufomammut hebben gedacht toen ze een nieuwe plaat bij elkaar hadden geschreven. De titel van de plaat is gewoon zijn rangorde in hun discografie. Er staan ook precies acht nummers op de plaat. Maar afspelen mag gerust op tien want ook op deze plaat laat Ufomammut zich weer van hun meest monolithische kant horen. Op album acht ook weer geen drastische koerswijziging. Het schip vaart nog altijd door wateren vol met doom, sludge en harde psychedelica. Riffs die op je lever inbeuken, drums die harder pompen dan een marinier op straf en samples en geluideffecten die de muziek naar hogere sferen voeren. Geen paniek, de basis is nog altijd uit graniet, we hebben hier niet met pseudo hippies te maken, maar eerder met trippende leden van een motorbende. Ook de stem zit nog altijd weggedrukt in de mix, wat alleen maar bijdraagt tot het geluid en de sfeer. De nummers lopen in elkaar over en vormen zo een onontkoombaar monster dat lustig over je heen dendert. Een eerste apotheose komt in ‘Zodiac’ waar de vorige songs assembleren tot een pompend geheel met uitvliegende gitaren en onverwoestbare, zich herhalende ritmesectie. Adem halen zit er niet in en ‘8’ blijft ongenadig voort denderen. Of donderen. De plaat is als een rit op een achtbaan die door donkere tunnels en spacey projecties vlamt: als je bent aangekomen wil je nog eens. Met dit album blijft Ufomammut nog steeds het kosmische doombeest dat het altijd al was. Het is alleen nog wat groter geworden en een vaste waarde in de hoogste regionen van de monolitische doom. Daar waar ook Yob zich ophoudt. Deze plaat is de meest deugddoende schop tegen ons hol die wij de laatste tijd mochten ontvangen.