Staren naar een sterrenhemel bij heldere nacht: het blijft nog steeds muzikanten inspireren. De zoveelste in de rij is Fransman Jérôme Chassagnard, ook nog bij Ab Ovo, maar ondertussen parallel daarmee al een hele poos solo aan de slag. ‘Music For A Starlit Night’ is ondertussen zijn vijfde album onder eigen naam, allemaal op het Duitse Hymen. Titels en thema roepen ondubbelzinnig associaties op met ambient volgens klassiek recept: dromerige, atmosferische klankspiralen, al dan niet omzichtig omzwachteld met subtiele ritmes. Brian Eno, Klaus Schulze of Biosphere, zeg maar. Dat is op ‘Music For A Starlit Night’ maar gedeeltelijk het geval. Met slepende strijkers en repetitieve pianoklanken sleept ‘Oriane (Part.I) het album in gang, recht het heelal in. Ambient volgens het boekje (‘Your Eyes’ of ‘Stardust’ bijvoorbeeld) wordt zo nu en dan afgewisseld met iets avontuurlijkers; en stilistisch breder. ‘Bells’ bijvoorbeeld doet ons denken aan het onderschatte en ondertussen al lang vergeten ‘Moonwater’ van In-Existence (een van de vele vermommingen nota bene van Maarten van der Vleuten). ‘Thunder Bird’ gaat de retro sci-fi toer op en zoekt aansluiting bij S U R V I V E of de soundrack van de populaire Netflex-serie ‘Stranger Things’. Sympathiek en goedgemaakt allemaal, maar de cd voegt absoluut niets toe aan het genre. Fizzarum (Dmitry Dubov en Albert Rasyulis uit Sint-Petersburg) kende in de vroege jaren 2000 enige populariteit dankzij ‘Monochrome Plural’, een goed ontvangen album op het destijds hippe Britse label Domino. Even waren de Russen het nieuwe elektroniche snoepje van de dag. ‘Frisson’ is de opvolger van dat debuut. In tussentijd verschenen er wel een paar 12inches, maar we zijn niettemin zeventien jaar later voor de opvolger. Nog steeds zweert het duo bij licht experimentele IDM met knisperende beats, glitches en geluidsdetails op microscopisch niveau. De productie is kraakhelder, de inspiratie best wel aanwezig en de doos met klanken goedgevuld, maar Fizzarum kan niet verhullen dat het allemaal een beetje belegen klinkt. De tijd is helaas niet blijven stilstaan en Fizzarum lijkt hun trein toch wel een beetje te hebben gemist. Dan toch maar de grootmeesters Autechre, die blijven zichzelf keer op keer heruitvinden. In 2012 kondigde Frank Riggio met ‘Psychexcess I-Presentism’ de geboorte aan van een trilogie. Drie jaar later verscheen ‘Psychexcess II–Futurism’ en nu is er met de flinke dubbelcd ‘Psychexcess III–Eternalism & Psychexcess/Jadis’ het sluitstuk van het ambitieuze verhaal. Opzet van Riggio was die drie hoofdstukken te beschouwen als evenveel auditieve afleveringen over geboorte, leven en dood. Het laatste deel behandelt het thema van de dood en wat er mogelijk al dan niet op volgt; en dat is er duidelijk aan te horen. Het spookt namelijk ditmaal in het muzikale universum van Riggio. IDM heeft plaats gemaakt voor een soort dark ambient, minus de clichés van het genre. Denk aan de soundtrack van een beklemmende psychologische horrorfilm; en niet zozeer een stereotype slasherfilm. ‘Eternalism’ bestaat uit negen tracks die in een spontaan en geïmproviseerd proces werden opgenomen in evenveel maanden, maar die volgens de producer moeten worden beluisterd als een lange trip, zonder onderbreking of afleiding. De man heeft gelijk, maar het is een trip naar het pure unheimliche. Deel drie begint namelijk waar ‘The First Five Minutes After Death’ van Coil eindigt. Een sonische mindfuck, kortom. Tweeëntwintig tracks die de trilogie niet haalden –je kan ze beschouwen als geknipte scenes uit een film- worden hier gebundeld als ‘Jadis’ en als bonuscd meegeleverd.