In tegenstelling tot het verschroeide Minnewaterpark was de zondagse line-up van het Brugse Cactusfestival allerminst stoffig. De urgentie en intensiteit waarmee Slowdive en Mogwai op het podium stonden, deden het zand opstuiven.

De laatste keer dat dit Gonzo (circus)-team op Cactusfestival was, was in 1997 (!) met Buckshot Lefonque Feat. Branford Marsalis, Ani DiFranco, Soul Coughing en John Cale. Onder het neersuizen van een zomerbui speelde die laatste als afsluiter zijn gehele ‘Fragments Of A Rainy Season’. Regen was ver te zoeken op Cactusfestival 2018, stuifzand was er des te meer.
De identiteit van Cactusfestival is echter onveranderd gebleven: de belevenis van een groot festival met een degelijke affiche gecombineerd met comfort, persoonlijke ruimte en vriendelijkheid.
Cactusfestival blijft ook pretentieloos. Met de affiche van zondag hadden ze zich best meer op de borst mogen slaan zodat de weide iets meer gevuld was geweest. Twee sleutelwoorden domineerden: urgentie én emotie. Het vroege uur werkte niet in het voordeel van Riley Walker als je van de andere kant van het land moet komen. Gelukkig nam de sympathieke Walker het ons niet kwalijk en hing hij – handdoek onder zijn hoedje tegen de blakende zon – gezellig tussen publiek en in de backstage waar hij complimentjes uitdeelde aan onze fotografe Sara Anke Morris en zijn Nederlands met ons oefende; gezien de hittegolf van de voorbije weken probeerde hij vooral zijn vocabulaire met betrekking tot verfrissende dranken te vergroten.

Bij aankomst bleek de duistere gitaarrock van Suuns even verzengend als de middagzon. Het publiek stond er een beetje verdwaasd bij te luisteren, maar het was wel de perfecte opmaat voor Slowdive en Mogwai later op de avond. Het uitdrukken van emotie stond bovenaan, ook bij de mannen op de affiche. Cactusfestival geeft daaraan de ruimte, waar menig ander ‘groot festival’ nog steeds voor ‘machopower’ kiest.

Strand of Oaks’ getatoeëerde knuffelbeer Tim Showalter liet niet na zijn liefde voor België, het Cactusfestival en zijn trouwe fans in de Lage Landen te delen. Vanaf het eerste nummer ‘Taking Acid and Talking to My Brother’ gingen de vingers in de lucht voor de lome psychrock die perfect bij het Proustiaanse middaguur paste. Uit respect voor de fans kwamen ze al snel met ‘Shut In’ waarna het tempo een beetje steeg. Showalter bleef zijn hart oprecht openstellen voor het publiek en kreeg het moeilijk bij afsluiter ‘JM’, opgedragen aan zijn veel te vroeg overleden voorbeeld Jason Molina. Haaks hierop stond de afstandelijke jaren 1990 retro-elektro van Goldfrapp.

En toch kan het: twee decennia later nog relevant én urgent zijn. Met hun intense shows van de afgelopen jaren en het nieuwe album heeft Slowdive menig hart verpletterd en weer geheeld. Zoals ze het zelf zien – telkens weer als een uitgesproken charismatisch collectief op het podium – willen ze hun vertwijfeling over onder ander Trump en Brexit abstraheren in iets dat de wanhoop overstijgt. De nieuwe én oude nummers bieden een antidotum tegen de chaos waarin de wereld verkeert. Een rotsvast geloof in de rechtschapenheid van de mensheid stuwt hen verder.

En heel precies hebben ze met hun specifieke geluid die emotionele mokerslag uitgedeeld die past bij nu, bij dit onwezenlijks hier, bij deze wereld waarbij velen de grip lijken te verliezen. Slowdive troost ons met hun inzet en pure vakmanschap. Doet zelfs voorzichtig dromen van een lievere, openhartige wereld en sprenkelt vlokjes magie over het gefocuste publiek. Van het recente ‘Slomo’ en het felle ‘Sugar For The Pill’ tot klassiekers als ‘Catch The Breeze’, ‘Crazy For You’ en ‘When The Sun Hits’: ondanks de  technische haperingen die de Slowdive-perfectionisten dwars zitten, het was bovenzintuiglijk en hartverscheurend.

Het net zo sympathieke Schotse Mogwai sloot daar naadloos op aan, zowel qua geluid als qua felheid en noodzakelijkheid. Straffer eindigen dan met ‘Mogwai Fear’ Satan kon haast niet. ‘Dit is waar ze je keel doorsnijden’, waarschuwde Slowdive-drummer Simon Scott net voor de apocalyps op het podium losbarstte. Nils Frahm was een gepaste headliner van de avond. Ook hij toonde zich uiterste dankbaar tegenover het publiek en had genoten van het festival; en maakte er ondanks het duistere karakter van veel van zijn bubbly combi van neoklassiek en elektronica toch een feestelijk orgelpunt van. Daar, onder die met sterretjes verlichte bomen van het Brugse Minnewaterpark.

Gezien: Cactus Festival Brugge, zondag 15 juli 2018