Deze Britse band rond de broers Yan Scott en Neil Hamilton Wilkinson maakt al sinds 2003 het ene uitstekende gitaarrockalbum na het andere (met af en toe een soundtrack of een experiment met koperblazers als zijweg), maar terwijl irritante kutgroepjes als Muse of Coldplay met songs die nog niet tot de hielen komen van de b-kantjes van British Sea Power multimiljonairs zijn geworden, lijkt dit zestal (uit Brighton) vooralsnog gedoemd tot een bescheiden cultstatus. Aan de kwaliteit van die albums zal het zeker niet liggen. Zeker vanaf ‘Open Season’ (2005) is het grillige van de beginjaren verdwenen en omgezet in sterke songs en dito melodieën. Ook hun negende (!) album, ‘Let The Dancers Inherit The Party’, is een must voor fans van fragiele, maar gepassioneerde indie. Opener ‘Bad Bohemian’ roept herinneringen op naar het beste van Kitchens Of Distinction, terwijl ‘Saint Jerome’ ons terugbrengt naar de beginjaren van Afghan Whigs. Wegdromen als bij The War On Drugs kan op ‘What You’re Doing’, maar verder horen we ook The House Of Love, James, Echo & The Bunnymen of The Psychedelic Furs. Na de wat chaotische beginjaren is British Sea Power tot volle compositorische wasdom gekomen. Niets staat een doorbraak of zelfs de stadions nog in de weg.