Er zijn weinig zaken zo opwekkend als vrije improvisatie met de teugelloze vitaliteit van punk, zoals Cactus Truck die op je oren loslaat. Het is een trio dat bestaat uit John Dikeman op saxen, Onno Govaert op drums en Jasper Stadhouders op gitaar en basgitaar. Muzikale ontladingen lopen als een rode draad door de albums die ze in vier jaar tijd hebben uitgebracht, met ‘Seizures Palace’ als meest recente. Opgenomen aan het eind van een intensieve tournee door de Verenigde Staten, getuigt die cd van de explosieve energie die ze standaard op voorraad hebben. Ze houden zich niet in. Gedrieën storten ze zich hals over kop in de muziek. Hoe vrij ze de nummers ook aanvliegen, ze weten steeds een herkenbare samenhang te bewaren. Stadhouders is een kampioen van barse dissonante akkoorden en grauwende steeplechase runs over de snaren van zijn bas. Govaert slaat naar alles wat los en vast zit, met een overgave die doet vermoeden dat hij al wat vast is, met alle plezier los wil slaan. Ze vormen een bodem vol ingenieuze kuilen en hobbels waar Dikeman met besliste stappen overheen stapt, al wil hij het ook wel op een hollen zetten als hem dat zo uitkomt. Nummers beginnen en eindigen abrupt, met als hoogtepunten de uiterst geconcentreerde, ongetitelde stukken die het album van voor en achter schragen, en ‘Difference And Repetition’ precies in het midden. Ze duren niet meer dan een paar seconden, maar daarin hebben ze alles wat ze in huis hebben samengebald. Het is muziek, maar het zijn ook mokerslagen. Je gaat hier niet naar luisteren om je hart op te halen aan ragfijn samenspel; je doet het om je bloed aan de kook te laten brengen door een collectieve slagkracht die niet van de wijs te brengen is.