Voortbordurend op ‘In C’ van Terry Riley bracht Arandel in 2010 ‘In D’ uit, met het tweede album ‘Solarispellis’ heeft de mysterieuze producer zichzelf andere beperkingen opgelegd dan alleen maar in D te spelen. Dit keer zweert hij (of zij, of het, maar goed) erbij om geen samples te gebruiken, geen MIDI, plug-ins of geleende spullen, alles moest live en analoog op enkel en alleen synthesizers. Opgenomen in de huiskamer van een appartementje, maar dan wel met de allure en het geluid van een symfonie. Al die begrenzingen van mogelijkheden hebben uiteindelijk gek genoeg tot een grote vrijheid van expressie geleid, waarbij alle registers zijn opengegaan. In de beperking toont zich de meester, wel ja, en dat is hier bij Arandel zeker het geval. De minimal achtergrond klinkt nog regelmatig door in het in twaalf secties onderverdeelde album, maar krautrock, spacepop en ambient doen ook van zich spreken, vaak op onverwachte momenten en in niet voor de hand liggende combinaties. Ook geluiden die zelden ergens te horen zijn worden gebruikt, wat het experimentele karakter van ‘Solarispellis’ nog eens versterkt.