Dit jaar bestaat het Duitse label Autopilot vijftien jaar. Tijd dus voor een jubileumuitgave in de vorm van een compilatiealbum dat de verscheidenheid van het label aantoont. Hoewel ‘label’ niet helemaal het goede woord is: Autopilot is een muziekuitgeverij, in de zin dat ze handelen in auteursrechten van muzikanten. Opgericht door Willy Schenken en Guido Möbius (en voornamelijk gerund door laatstgenoemde), richten zij zich wars van verkooptrends of marketing op muziek van artiesten die vanuit een bepaalde innerlijke noodzaak creëren. Deze verjaardagrelease geeft een goed beeld van wat dan dan precies in zou moeten houden. Openingstrack ‘Single Black Hole’ van Air Cushion Finish is al direct een juweeltje in de stijl van Sparklehorse. Veel aandacht voor kleine details die het geraamte van bluesy elektrische gitaren versterken. Lars Paukstat brengt een hawaïgitaarloopje, met op de achtergrond een zich steeds herhalende diepe bas die de boel in krautrockstijl voortstuwt. Transformer Di Roboto brengt met ‘Bob Ross – The Art Of Painting’ een lichtvoetig vrolijk niemendalletje, met zijige zang omgeven door 8-bit melodietjes. F.S. Blumm komt voorbij in een samenwerking met Nils Frahm, wiens onmiskenbare pianoaanslagen een fijn duet vormen met het gitaargetokkel van Blumm. Bij een aantal tracks denken we met Colin Stetson te maken te hebben, maar Mini Pops Junior en The Marble Man maken hun eigen grauwe versies van schrapend genot. Möbius zelf legt samen met Mesak verantwoording af in een experimenteel gruizig trage dubtrack. Sommigen zullen wellicht wat zenuwachtig worden van al het gepriegel hier en daar, van het theatrale dat als een rode draad door al deze artiesten loopt. Maar Autopilot presenteert hier een verzameling van dertien wonderlijke wereldjes. Een bijzondere blauwdruk.