Ken Camdens werk leunt sterk op invloeden uit spacerock en Kosmische Musik, maar op zijn derde album weet de gitarist van Implodes dat geluid uit te bouwen tot iets heel eigens. De belangrijkste factor daarin is de Vocaltron, een soort Mellotron met louter stemopnamen op de banden. Daarvoor gebruikte hij de stemmen van Emily Elhaj, bassiste en mede-Implodes-bandlid, en Angel Olsen, al is ze amper herkenbaar. Het instrument geeft de stemmen een zelfde rare, beetje psychedelische effect dat de Mellotron ook heeft. Het is duidelijk dat de stemmen niet helemaal normaal zijn, maar ze zijn ook weer niet zo erg bewerkt dat het overduidelijk is. Daarnaast spelen ook modulaire synthesizers een belangrijke rol, net als de gitaar, die op sommige nummers een vaag oosterse sfeer heeft. Zo onbestemd en vaag als de titel suggereert, is de plaat niet – ze klinkt eerder als een reeks herinneringen aan zomerse dagdromen. Het zit een beetje in dezelfde hoek als Three Legged Race, Bee Mask of Steve Hauschildt, maar warmer, en menselijker. Camden houdt het klein; geen hemelbestormende stapeling synthesizers, maar slechts een of twee synth-lijnen en wat effecten. Minimale, effectieve en sympathieke ambient.