Death Alley uit Amsterdam, met ex-leden van The Devil’s Blood en Muhr mag zijn langspeeldebuut meteen uitbrengen bij het in stoner en heavy rock gespecialiseerde Tee Pee. Zowaar een prestatie. Of ze dat helemaal waar maken, laten we in het midden. De meeste nummers klinken voor onze oren namelijk net een beetje te veilig. Het heilige rock-‘n-rollvuur brandt in de harten van deze mannen, daar bestaat geen twijfel over. Alleen vinden we niet alle nummers even sterk, te beginnen met het te trage en eigenlijk behoorlijk melige ‘Golden Fields Of Love’. Het is een euvel dat een van de bands waar Death Alley de mosterd haalden, Blue Oyster Cult, zich ook wel eens aan bezeerde. Al herpakt de band zich naar het einde van het nummer toe. Een versnelling hoger en dan rockt het meer zoals we in bijvoorbeeld ‘Over Under’ en het titelnummer hoorden. Daar is de invloed van protopunkers MC 5 pertinent aanwezig. En dan is er nog de zang van Douwe Truijens, die niet in alle nummers even sterk klinkt. En die Black Sabbath-riffjes hier en daar hoeven eigenlijk ook niet. Het is tevens een potje mierenneuken, want ze kunnen spelen, een degelijke song schrijven en rocken als gekken. In ‘Stalk Eyed’ is ook hun voorliefde voor stevige psychedelische rock goed hoorbaar, en hier past de stem wél helemaal. Een stel hardrockgitaarsolo’s op het einde mogen de boel lekker verkloten. ‘Dead Man’s Bones’ straalt de energie uit van een vroege Motörhead en vormt een mooi contrast met afsluiter ‘Supernatural Predator’. Twaalf minuten sleept Death Alley ons mee van genre naar genre. Psychedelica, blues, hardrock tot aan rockabilly toe in één lange muzikale trip. Ze zijn van alle markten thuis, deze mannen, dus het lukt hen wel.