Locrian, afkomstig uit Chicago en Baltimore, houdt al tien jaar het donkere atmosferische black metalvuur brandend. In die tijd bracht het trio een quasi onoverzichtelijk aantal platen op de markt. Kleine labels, waaronder Utech, Fan Death en Bloodlust! zetten Locrian in hun catalogus en ook op hun eigenlabel Land Of Decay kwam een resem platen uit. In 2012 tekenden ze bij Relapse, waar ze onmiddellijk brokken maakten met de dubbelcd ‘The Clearing/The Final Empoch’. Voor hun meest recente worp kozen ze ervoor om diep in hun verleden te tasten en naar boven te komen met een epische plaat die black metal, donkere soundscapes en dito soundtracks, postindustrial, postrock, drones en experimentele avant-garde verenigt met soms ordinaire metal. Dat laatste duikt sporadisch op tussen de atmosferische stukken en de fellere black metalstukken. Gelukkig doen die geen afbreuk aan het geheel, integendeel. Ze vormen mee een indrukwekkend stel nummers: negen waarvan ‘An Index of Air’ een in drie opgedeeld epos is, dat het concept achter de plaat perfect weet samen te vatten. De strijd tegen de uitroeiing van de mensheid staat centraal, zo te horen een hopeloze strijd die zit vervat in bombastische muziek die niet in één luisterbeurt valt te doorgronden. Het Australische kwartet Hope Drone mag voor de opvolger voor het gelijknamige debuut (op OSCL) uit 2013 via de grote deur binnen bij Relapse. Dus besloten Karl Hartwig (gitaar, noise), Christopher Rowden (gitaar, zang, noise, orgel), Aaron Pickersgill (bass, zang) en Francis Keil (drums, percussie) de plaat te openen met een verschroeiend stuk van twintig minuten. ‘Unending Grey’ hopt wat tussen genres. Harde black metal in het begin en halfweg, atmosferische stukjes tussendoor en een stevige portie postrock of sludge ertussenin. De Australiërs nemen de term atmosferisch daarmee behoorlijk letterlijk, want veel stukken kabbelen en worden dan door een versnelde passage aan gort geragd. De zes overige nummers duren allen, op eentje na van een zestal minuten, al snel tien minuten en zijn al net zo episch als de toch wel indrukwekkende opener. Frappant aan de plaat is dat de tweede helft volop de kaart van black metal trekt. ‘Every End Is Fated In Its Beginning’ en ‘The Waves Forever Shatter Upon Our Shores’ raggen onverbiddelijk door. Deze keuze van Hope Drone werkt prima; omdat de meer atmosferische stukken te snel op elkaar begonnen te lijken. Zo weet het kwartet de eentonigheid te vermijden en de aandacht weer naar zich toe te trekken. Verstandige keuze.