Achter Assembler gaat de Deen Claus Haxholm schuil, van wie ik nog nooit gehoord had, maar die na nader onderzoek verantwoordelijk bleek te zijn voor een hele waslijst aan releases, in wijd uiteenlopende genres, onder namen als Dead Black Arms en The Doom Riot. Als Assembler maakte hij eerder al een aantal cassettes, en nu een eerste lp. Met dit alias bedient Haxholm zich van synths en drummachines met de klank van een paar decennia geleden. De muziek die hij er mee maakt, heeft soms het een beetje naïeve melodische van new age in de stijl van Terry Riley, en heeft daarnaast een new wave-gevoel, vooral veroorzaakt door de glossy jaren 1980 klank van de synths (een van de nummers klinkt haast als een variatie op New Orders ‘Temptation’). Maar Assembler is niet makkelijk in een genre te plaatsen: er zijn net zo goed sporen juke, dub, Casiotone-pop en vooral ook techno. Maar waar dat laatste genre tegenwoordig uitblinkt in sound design, is ‘Quantum Paths Of Desire’ in productie ongekunsteld – Haxholm heeft duidelijk niet eindeloos zitten eq’en en de sequencing is vaak los en slordig – wat de plaat een warm, menselijk karakter geeft. Hoewel grotendeels opgenomen terwijl Haxholm door China reisde, is een aantal nummers beïnvloed door traditionele Koreaanse muziek en Japanse soundtracks. Niet zo sterk dat het valse volksmuziek wordt, maar net genoeg om de thema’s en melodieën soms een oosters tintje te geven. Alles bij elkaar een erg leuke plaat van een man die aangenaam wars is van conventies en stijlvastheid.