Het tiende reguliere album van het legendarische Public Image Ltd. is pas een paar seconden ver als John Lydon zijn controversiële bek opentrekt. Zet deze plaat op zonder enig idee te hebben wie het is, en Lydons stem springt er toch meteen uit. Een beetje als die andere Britse gek Mark E. Smith (The Fall), die ook uit de duizenden herkenbaar is en blijft. ‘Double Trouble’ is de eerste single en opent tevens de plaat. Een ideale binnenkomer. Lydon in zijn beste doen, al neigt zijn stem hier en daar lichtjes richting die van Jello Biafra. ‘Know Now’ is al net zo’n postpunkknaller. Lydon schreef er in zijn carrière wel enige, met soms heel veel succes (‘Rise’, ‘This Is Not A Love Song’). Gitarist Lu Edmonds trekt in deze twee nummers het laken naar zich toe, met superieur gitaarwerk. Lydon omringt zich voor de opvolger van ‘This Is Pil’ uit 2012 (toen was het zeventien jaar geleden dat hij nog iets met deze band had uitgebracht) verder met drummer Bruce Smith (The Pop Group, The Slits) en bassist Scott Firth (Elvis Costello, Steve Winwood, John Martyn). Niet dat ze vel inbreng gehad zullen hebben. Want dan zou je toch mogen verwachten dat banale liedjes als ‘C’est La Vie’ en ‘Spice Of Choice’ de plaat niet zouden halen. ‘Betty Page’ is nog enigszins grappig, en een typisch Lydon-deuntje waarin hij de draak steekt met een en ander. Ooit, in een ver jaren 1970-verleden, was deze groep zeer invloedrijk (‘First Issue’, ‘Metal Box’) en bij momenten ook behoorlijk controversieel. Daar is al jaren niets meer van te merken, en dat is ook nu niet het geval. ‘Big Blue Sky’ is met zijn acht minuten, vreemde basloopjes en Lydons parlando nog een aangenaam stuk. In nummers als ‘Whole Life Time’ en ‘I’m Not Satisfied’ klinkt zijn stem net zo zeurderig als lang geleden, maar dan zijn de prestaties van de muzikanten niet veel soeps. ‘What The World Needs Now’, neen, niet echt. Daarvoor is de plaat te wisselvallig en knikken we soms goedkeurend uit pure nostalgie naar het vroege werk van PIL.