Bekentenis. Eind jaren 1980, toen dit album opgenomen werd, was het gezicht van Rose McDowall het eerste wat we zagen toen we ’s morgens onze ogen openden. Met een bloeddorstig gebit en een gele bloem in haar kapsel, keek ze vanop de schuin-gehangen hoes van de Sträwberry Switchbläde lp superieur neer op ons karkas. Kwatongen beweren dat het na de wereldhit ‘Since Yesterday’ (1984) nooit meer goed gekomen is: de wereldster daalde af en werd een ondergrondfenomeen. Onmensen als wij poneren het tegendeel: zij maakte haar interessantste materiaal in samenwerkingen met onder andere Death In June, Current 93 en Coil. En zelfs de totaal mislukte poging om, als Spell, met Boyd Rice ’de Sonny & Cher van de industriële popmuziek’ te worden, amuseerde ons. We vielen pas veel later uit ons geloof, toen we godbetert naar een West-Vlaams gothicfestival moesten afzakken om een brede schaduw van onze heldin om vier uur in de namiddag (en we haten daglichtconcerten) te zien optreden met veel te kleine vleermuisvleugels op haar rug: Sorrow. Op de heruitgave van ‘Cut With The Cake Knife’ gaat ze met een kam door het puin van Sträwberry Switchbläde: elf aangenaam elektronisch gestuurde liefdesliedjes met een pijnlijk weerhaakje. Sad Sadness Popsongs. Wie deze cd (of gelimiteerd vinyl) al in 2004 kocht, krijgt er nu de bubblegumcover ‘Don’t Fear The Reaper’ (Blüe Öÿster Cült) bij: een single die in 1988 zonder haar toelating werd uitgebracht. Onder andere omdat het label het verschil niet kende tussen ‘Crystal Days’ en ‘Crystal Nights’. Die plaat is trouwens nog steeds een waardevol guilty pleasure van ondergetekende. Want wij hebben altijd geweten dat de Dood zich manifesteert als een bloedmooi meisje in een stippenjurk, met een ballon in elke hand, en getooid met een overdosis lipstick, strikjes en haarlinten.