We hoorden nooit eerder de naam Reg Bloor. De titel van haar debuutalbum sprak ons echter meteen aan en van zodra de eerste gitaarnoten door de luidsprekers knallen, is er geen ontkomen meer aan. Dit klinkt verdorie wel heel erg naar vroege Glenn Branca, die in zijn uppie een stevige portie no-wave heeft opgenomen met zijn gitaar. Hier en daar is namelijk wel wat geprogrammeerde drums te horen, en in één nummer zet Reg Bloor haar keel open, maar voor de rest zijn dit elf heerlijke gitaarmishandelingen waar we heel erg graag naar luisteren. We nemen er haar bio bij, en zie. Sinds 2000 is ze mevrouw Branca en ze speelt ook in zijn trio en in zijn orkest. Voor de meest recente werken van Branca treedt ze op als concertmeester of dirigent. Ze is verder de gitarist, oprichtster en componist voor The Paranoid Critical Revolution (met drie albums op Systems Neutralizers, het label van Branca), zat in Twitcher waarmee ze de affiche deelde met gelijkgezinden als The Flying Luttenbachers en Arab On Radar, speelde met grote namen als Page Hamilton (Helmet), David Bowie, Thurston Moore (Sonic Youth) en Mike Watt (Minutemen, fIrehose) en heeft voortdurend diverse projecten op de rails staan. Voor haar eigen plaat, uiteraard op het label van haar echtgenoot, laat ze horen waarom ze lid is van Branca’s ensembles en waarom zoveel muzikanten met haar willen spelen. Ongebreideld experimenteren zonder dat het gefreak wordt, een geluid dat heel dicht zit bij de no-wave van eind jaren 1970, maar net zo goed bij de heropleving in de jaren 1990. Postpunk in no-wave uitgekleed tot op het bot, die zeker zal aanspreken bij liefhebbers van de eerder geciteerde namen. Blij dat we dit plaatje hebben ontdekt.