Deze Oppergod met keyboards is al actief sinds de jaren 1970. Eerst in krautmiddens met Birth Control, later in de discotheek met Gina X Performance, maar vooral als producer van onder andere John Foxx. Onregelmatig pleegt hij ook solowerk, en deze concept-cd worstelt met de vraag of we niet beter af zouden zijn als we onze levens laten bepalen door wiskunde en dobbelstenen. De auteur Luke Rhinehart, die deze theorie inspireerde, mag tweemaal aantreden met gesproken vocalen, die samen met de kosmische elektronische muziek van Zeus de sfeer oproepen van ik-kan-zijn-wie-ik-wil-zelfhypnoseplaten uit de jaren 1970. Dat tijdperk keert ook terug wanneer hij zelf de vocalen voor zijn rekening neemt: een vocoder-stem die het onmogelijk maakt om niet aan Kraftwerk te denken. Af en toe wordt de elektronica overgoten met een versuikerd modern loungesausje, waardoor je fragmenten uit ‘Logic Of Coincidence’ ook in jouw plaatselijk gezondheidscentrum kan afspelen, zonder knopen in zonnevlechten te veroorzaken. En wanneer Zeus B. Held plots het tempo opdrijft, schiet de snor van Giorgio Moroder door ons hoofd. Het idee van klassieke filosofen, omcirkeld door vierkantswortels en andere mathematische symbolen, vinden we wel amusant, als ze leiden tot vondsten als ‘Kant Can’t Dance’ of ‘Stay Pure, Read Epicure’. Onze liefde voor wiskunde is door dit album niet groter geworden, maar heel af en toe zullen we naar deze cd terugkeren om er een drietal favoriete cijfers uit te pikken.