Na de twee uitstekende solo lp’s van Edvard Graham Lewis van vorig jaar en de wat minder bijzondere Wire-plaat van eerder dit jaar nu wederom een loot aan de Lewis-tak van de immer uitdijende Wire-stamboom. Hox is de zanger/bassists samenwerking met Andreas Karperyd, ooit kernlid van het Zweedse industrial-project Omala. Hox’ eerste album uit 1999, ‘It-ness’, was een nogal kale, technische IDM-plaat, waarop de aard van het geluid centraal stond. Geen makkelijk album, maar dat weerhield R&S er niet van het twee jaar later heruit te brengen. De heren zijn inmiddels dik vijftien jaar ouder, en wat minder streng voor zichzelf. ‘Duke Of York’ is een album dat makkelijker in het gehoor ligt dan zijn voorganger, en ook dan die twee recente Lewis-platen. Na een mooie, donkere elektropop-song gaat de plaat een versnelling omhoog voor een liedje dat zowel uptempo als up is; lichtvoetig, maar toch met urgentie. Sfeer en stijl wisselen per nummer. ‘Correct Co-ordinates’ heeft wel wat van een Wire-song uit de periode zo rond 1990. Dat geldt voor nog een paar songs, al zal dat ten dele zijn vanwege Lewis’ kenmerkende bariton. Op andere momenten doet het me soms een beetje aan Brian Eno denken, in de wat meer experimentele stukken aan een vriendelijke Severed Heads. De eerste keer ging ‘Duke Of York’ na de eerste paar liedjes bijna ongehoord voorbij, maar daarna bleven ook de later nummers meer hangen. Ik vermoed dan ook dat de plaat nog gaat groeien, zeker als ik me meer in Lewis’ altijd boeiende teksten heb verdiept.