Kaal, gespannen, claustrofobisch. En geen ontlading. Er zijn weinig bands die zo’n spanning opwekken, een hele plaat lang, zonder zich te bevrijden door ook maar een enkele uitbarsting. Australisch trio My Disco vernoemde zich naar een nummer van Big Black, maar heeft qua sound meer met het strakke en technische van Shellac. Minus Steve Albini’s gitaar, want bas en drums zijn allesbepalend bij My Disco. In sommige nummers draait de ritmesectie rond in een primaire groove, in alle andere is het steeds gespannen wachten op de volgende salvo. My Disco’s vorige album, ‘Little Joy’, volgde in grote lijnen nog het postpunk-sjabloon, met hoekige Gang Of Four -gitaren en nummers die zo nu en dan nog de bevrediging van ontlading gaven. Maar ‘Severe’ is wat de titel belooft: streng, zwaar, zonder mededogen. De gitaarpartijen zijn gereduceerd tot feedback die als een ijle wind rond de bas en drums waait. De teksten bestaan uit een paar woorden, herhaald, die opzettelijk zonder uitdrukking worden uitgesproken, of als een soort hymne worden gezongen. Het heeft wel iets van het monomane van ‘Filth’, het allereerste Swans-album. Dat betekent niet dat My Disco geluidsmuren optrekt. De band lijkt juist in een grote, zwarte, lege ruimte te opereren, en daar een ongenaakbare monoliet te doen verrijzen. Werden voorgaande platen live in de studio opgenomen, ‘Severe’ werd helemaal digitaal vastgelegd, wat heeft bijgedragen aan het gevoel van klinische precisie. Kaal, gespannen, claustrofobisch – fantastisch.